#Sttttotter - The Who - My Generation (1965)

Rocksongs waarin de stotter tot een kwaliteit wordt verheven. Een weekje waarbij de spraakstoornis een therapeutische uitlaatklep zoekt en die vindt via muziek.

“T..talking ‘bout my g…g…generation…” Roger Daltrey zong stotterend de leadzang, hetgeen zeer ongebruikelijk was. Nadat hij twee "normale" opnames van het nummer had gemaakt, stelde de manager van The Who, Kit Lambert, Daltrey voor om te stotteren om te klinken als een Britse "kid on speed". Daltrey herinnerde zich in oktober 2001 in het tijdschrift Uncut : "Ik heb gestotterd. Ik heb het nu veel beter onder controle, maar in die tijd niet. Toen we in de studio waren om My Generation te doen, kwam Kit Lambert naar me toe en zei: 'STUTTER!' 'Wat?' zei ik. Hij zei: 'Stotter de woorden - het klinkt alsof je gepild bent' En ik zei: 'Oh... zoals ik ben!' En zo gebeurde het. Het zat er altijd in, het werd altijd gesuggereerd met de 'ff-fade', maar de rest was geïmproviseerd."

Pete Townshend schreef de song tijdens een treinreis van Londen naar Southampton op 19 mei 1965, zijn twintigste verjaardag. In een interview in het tijdschrift Rolling Stone uit 1987 legde Townshend uit: "My Generation ging vooral over het vinden van een plek in de samenleving. Ik was heel erg verdwaald. De band was toen nog jong. Men geloofde dat de carrière ongelooflijk kort zou zijn."

Het nummer gaat over opstandige Britse jongeren die bekend staan ​​als "mods". Het gaf uiting aan het gevoel dat oudere mensen het gewoon niet snappen. In 1967 noemde Pete Townshend dit nummer "de enige echt succesvolle sociale opmerking die ik ooit heb gemaakt." Hij legde het uit als "één of andere opgestapelde mod die ronddanst en je probeert uit te leggen waarom hij zo'n hippe kerel is, maar dat kan hij niet omdat hij zo stoned is dat hij nauwelijks kan praten."

De beroemde lijn "Hope I'll die before I get old", komt hieruit. Who-drummer Keith Moon deed dat, toen hij in 1978 op tweeëndertigjarige leeftijd stierf aan een overdosis drugs. Entwistle overleed op 27 juni 2002 op zevenenvijftigjarige leeftijd aan een hartaanval in hotelkamer 658 van het Hard Rock Hotel And Casino in Las Vegas. De restanten van de band spelen het nummer vijftig jaar later nog steeds, hetgeen die zin meer dan een vleugje ironie geeft. In 1965 stond Roger Daltrey achter de tekst van dit lied en beweerde dat hij zelfmoord zou plegen voor hij dertig zou worden, omdat hij niet oud wilde worden. Toen hij ouder werd, beantwoordde hij de onvermijdelijke vragen over de zin door uit te leggen dat het om een ​​houding gaat, niet om een ​​fysieke leeftijd.

De track doorliep verschillende stadia, toen ze probeerden hem te perfectioneren. Het begon als een langzaam nummer met een bluesgevoel en op een gegeven moment bevatte het handgeklap en meerdere toonsoortwisselingen. Het eindproduct was aan een veel sneller tempo dan het nummer was bedacht. Het was Kit Lamberts idee om het te versnellen.

My Generation is het Who-nummer met de hoogste hitlijstnoteringen in Groot-Brittannië, maar het heeft nooit de top veertig gehaald in Amerika, waar ze minder bekend waren. In Groot-Brittannië heette het album ook 'My Generation', maar in Amerika heette het 'The Who Sing My Generation'.

De song bevat één van de eerste bassolo's in de rockgeschiedenis. John Entwistle gebruikte een nieuwe Danelectro-bas, maar hij brak steeds de snaren, toen hij de solo probeerde op te nemen. Omdat er geen andere snaren beschikbaar waren, moest hij een nieuwe bas kopen.

The Who nam het album op met een Amerikaanse producer genaamd Shel Talmy, die naar Engeland was gekomen om de horizon te verbreden. Talmy had als ingenieur in Amerika gewerkt, waar hij de ins en outs van rock-'n-roll-opnames leerde. Hij hield zich aan een strak schema en zorgde ervoor dat iedereen had gerepeteerd, wanneer ze de studio binnenkwamen.
Eén van Talmy's innovaties was het gebruik van twaalf microfoons op de drums in plaats van de standaard drie. "Ik had overheads, kickdrum, twee microfoons op de snare, toms en meer". Talmy werkte graag samen met Keith Moon, die hij beschouwt als de grootste rockdrummer aller tijden. Opmerkelijk genoeg gehoorzaamde Moon aan Talmy's verzoek om de microfoons niet kapot te slaan. "Ik zei:' Doe me een plezier, Keith. Het maakt me niet uit hoe dichtbij je komt. Sla niet op die verdomde microfoons. Ze zijn te duur'", legde Talmy uit. "En dat heeft hij nooit gedaan. Hij kwam tot op een millimeter of twee, maar hij raakte nooit een microfoon."

Het einde van dit nummer is een elektrische chaos, waarbij Keith Moon op alles beukt wat hij op zijn drumstel kan vinden en Townshend de pickups aan en uit zet, iets wat hij ook deed op de albumopener Out In The Street.

De BBC weigerde in eerste instantie de hit te spelen, omdat ze mensen, die stotteren, niet wilde beledigen. Toen het een grote hit werd, speelden ze het toch.