#Sttttotter - The Kinks - Lola (1970)

Rocksongs waarin de stotter tot een kwaliteit wordt verheven. Een weekje waarbij de spraakstoornis een therapeutische uitlaatklep zoekt en die vindt via muziek.

“Lo..Lo..Lo..Lo..Lolaaa". Dit nummer gaat over een man die in een club een meisje (Lola) ontmoet, die hem mee naar huis neemt en zijn wereld op de kop zet. De wending komt, wanneer we ontdekken dat Lola een man is.

Zoals vermeld in 'The Kinks: The Official Biography' schreef Ray Davies de teksten nadat hun manager dronken werd in een club en begon te dansen met wat hij dacht dat een vrouw was. Tegen het einde van de avond begonnen de stoppels zichtbaar te worden, maar de manager was te gefrustreerd om het op te merken. Davies zei: "Lola was een liefdeslied en de persoon op wie ze verliefd worden is een travestiet. Het is niet hun schuld - ze wisten het niet - maar je weet dat het niet lang zal duren. Het was gebaseerd op een verhaal over mijn manager.” Ray Davies onthulde in een interview uit 2016 aan Q magazine: "Het nummer kwam voort uit een ervaring in een club in Parijs. Ik was aan het dansen met deze mooie blondine. Toen gingen we het daglicht in en ik zag de stoppels. ik heb daar op voortgeborduurd, maar het ingekleurd, waardoor het tekstueel interessanter werd."

De regel "Where you drink champagne and it tastes just like cherry cola" verving "It tastes just like Coca-Cola." De British Broadcasting Company (BBC) weigerde het af te spelen vanwege de commerciële referentie. Dus vloog Ray Davies van New York naar Londen om de tekst te veranderen en het nummer in de ether te krijgen.

Er werd gespeculeerd, aangewakkerd door een stuk uit 2004 in het tijdschrift Rolling Stone , dat dit nummer geïnspireerd was op de beroemde transgenderactrice Candy Darling, met wie Kinks-zanger Ray Davies naar verluidt korte tijd een relatie had. Dit is ook de Candy, die wordt vernoemd in Lou Reeds Walk On The Wild Side. ("Candy came from out on the Island / In the back room she was everybody's darling").

Ray Davies, die dit nummer schreef, vertelde Rolling Stone in 2014 waarom dit nummer, gezien de verhaallijn, niet voor meer opschudding zorgde. "Het onderwerp was onderhuids", zei hij. "Het is een sluwe manier van schrijven. Ik zeg: 'She woke up next to me', en mensen denken dat het een vrouw is. Het verhaal ontvouwt zich beter dan wanneer het nummer 'I Dated a Drag Queen' zou heten.

Kinks-fans waren niet van het type dat zich zou herkennen in een travestiet, maar ze hielden van dit nummer. Het opende de deur voor artiesten als Lou Reed en David Bowie om genderfluïditeit te onderzoeken in nummers, die rockfans van alle pluimage aanspraken.

Ray Davies vertelde Daniel Rachel ('The Art Of Noise: Conversations With Great Songwriters') dat hij de teksten aanvankelijk niet aan de band liet zien. "We hebben het gerepeteerd met het lo-lo-lo-lo Lo-la refrein, dat als eerste kwam. Ik had toen een dochter van één jaar oud en zij zong mee." De man wist hoe hij weerhaakjes moest maken en hij vond hier een goede. Hij zei: "Ik heb Lola geschreven om er een ​​geweldige plaat van te maken, geen geweldig nummer. Iets dat mensen in de eerste vijf seconden konden herkennen. Zelfs het refrein: mijn tweejarige dochter zong het voor me. Ik dacht: 'Dit moet aanslaan.'"

 

The Kinks bedachten de riff nadat ze hadden geknoeid met open snaren op gitaren. Gitarist Dave Davies beweerde dat hij de eer voor het schrijven van het nummer verdiende, wat leidde tot extra wrijving met broer Ray, die als enige componist werd opgegeven.

Ray Davies gebruikte voor dit nummer voor het eerst de National Steel resonatorgitaar. Hij herinnerde zich aan Uncut : "Op Lola wilde ik een intro, vergelijkbaar met wat we gebruikten op Dedicated Follower Of Fashion. Dat waren twee akoestische Fender-gitaren en Dave's elektrische gitaar. Dus ging ik naar Shaftesbury Avenue en kocht een Martin-gitaar en deze National-gitaar die ik voor tachtig pond kocht. Daarna dubbelspoorde ik de Martin en de National. Dat is wat tot dat geluid leidde.

Lola bracht The Kinks opnieuw tot leven in Amerika, waar ze sinds Sunny Afternoon in 1966 geen topveertighit meer hadden gehad. De eerste Amerikaanse tournee in 1965 verliep niet goed: ze kwamen in botsing met de promoter, trokken weinig publiek en speelden vaak korte sets. De groep was zo nukkig dat de American Federation of Musicians weigerde vergunningen aan hen te verlenen, waardoor ze feitelijk tot 1969 uit het land werden geweerd. Tegen de tijd dat Lola werd uitgebracht, hadden de meeste Amerikanen al jaren niets meer van The Kinks gehoord, maar de song bleek erg populair en deze keer kon de band wel promo voeren.