#Sttttotter - Elton John - Benny And The Jets (1973)
Rocksongs waarin de stotter tot een kwaliteit wordt verheven. Een weekje waarbij de spraakstoornis een therapeutische uitlaatklep zoekt en die vindt via muziek.
“B..B..B… Bennie and the Jets”. Elton schreef de muziek bij dit nummer als een eerbetoon aan de glamrock, een stijl die wordt gedefinieerd door buitensporige kostuums, die begin jaren zeventig populair was, vooral in Groot-Brittannië. Artiesten als David Bowie en Gary Glitter kwamen in actie, maar voor Elton was het een verlengstuk van zijn persoonlijkheid: hij was homo en droeg graag vrouwelijke kleding op het podium. Hij werd bekend door zijn wilde uiterlijk en collectie opzichtige zonnebrillen.
"Bennie" is een vrouwelijk personage, dat door Elton werd omschreven als een "sci-fi-rockgodin." Bernie Taupin, die de teksten schreef, zei tegen Esquire : "Bennie And The Jets was bijna Orwelliaans. Het moest futuristisch zijn. Ze moesten een prototypische vrouwelijke rock-'n-rollband uit science-fiction zijn."
Het was Eltons idee om de tekst te stotteren. Bernie Taupin vond dat dit heel goed werkte bij het futuristische, robotachtige thema van de teksten. Taupin zei: "Dat is een kleine eigenaardigheid van het nummer, waarvan ik helaas moet zeggen dat ik er niets mee te maken had. Dat en dat prachtige grote akkoord in het begin. Ik denk dat die twee dingen dat nummer waarschijnlijk zo populair hebben gemaakt."
Stripboeken, films en de Duitse fotograaf Helmut Newton waren enkele van de invloeden die Bernie Taupin in de pot gooide bij het schrijven van de tekst van dit nummer. Taupin zei: "Ik had altijd een gek science-fiction-idee over een futuristische rock-'n-roll-band van androïden met als frontman een androgyne soort schoonheid in Helmut Newton-stijl, die met veel effect werd afgebeeld op de albumhoes van 'Yellow Brick Road'. Ik weet niet zeker of het in een droom tot mij kwam of op één of andere manier het effect was van het kijken naar Kubrick over drugs het onderbewustzijn. Hoe dan ook, het was absoluut iets dat volledig als concept was gevormd. Het hadden stripboeken of films kunnen zijn. Ik kan niet anders dan denken dat die Robert Palmer-video met al die identieke modellen (voor Addicted To Love, nvdr) op één of andere manier een beetje een eerbetoon aan The Jets was."
Dit was ook een hit in de Amerikaanse r&b-hitlijsten, destijds bekend als de "Black"-hitlijsten. Elton was daar vooral trots op, omdat hij werd beïnvloed door veel zwarte muzikanten. Elton dacht niet dat het een hit zou worden. Hij schrok ervan dat het nummer één werd in Amerika. John beweert dat hij zelden weet welke van zijn nummers hits zullen worden. De falsetstem is van Elton, die probeert te klinken als Frankie Valli. Hij was een fan van Frankie Valli And The Four Seasons, toen hij opgroeide en ging, toen hij jong was, naar minstens één van hun concerten.
Eltons producer Gus Dudgeon wilde een live gevoel creëren bij deze opname. Dus mengde hij het lawaai van het publiek van een show, die Elton in 1972 speelde in de Royal Festival Hall, in de song. Hij voegde ook een reeks fluitjes toe van een liveconcert in Vancouver BC evenals handgeklap en verschillende kreten.
De track werd niet als single uitgebracht in thuisland Groot-Brittannië, waar het terechtkwam op de B-kant van Candle In The Wind . In de VS werd die dan weer niet als single uitgebracht, omdat MCA Records dit beter vond. Elton protesteerde, maar kwam langs, toen zwarte radiostations het begonnen te spelen en het een hit werd.
Elton speelde Bennie And The Jets in 'Soul Train' en werd de eerste witte superster die in de show verscheen (hij was de derde blanke artiest in het algemeen, na Dennis Coffey en Gino Vannelli). De aflevering werd uitgezonden op 17 mei 1975 en daarmee versloeg hij David Bowie met zes maanden. Elton vroeg om in de show te verschijnen, omdat hij een grote fan was. Hij legde in het programma uit dat hij en de band er vaak naar keken, terwijl ze op tournee waren.
Dit is één van de nummers, die Elton John in 1985 uitvoerde tijdens 'Live Aid'. Hij zong het nummer ook, toen hij in 1977 in 'The Muppet Show' verscheen, terwijl een groep Muppets met hem meezong aan de piano. De bizarre kostuums van Elton waren een doorlopende grap tijdens die aflevering en op een gegeven moment werd Sam The Eagle gedwongen zich te kleden als Elton.