#StraffeMadammen -Joni Mitchell - Court And Spark (1974)

(Straffe) Madammen met en zonder bontjas. Een weekje eigenzinnige, verschil makende dames die zeer goed weten waar naartoe.

Het is allemaal de schuld van Prince. Het was hij die ons de weg wees naar Joni. Prince was tussen 1984 en 1988 overal en ongenaakbaar. Het kwartet platen dat hij toen afleverde ('Purple Rain', 'Around The World In A Day', 'Parade' en 'Sign 'O' The Times') was "out of this world". En als de kleine, purperen gelaarsde sprak werd er geluisterd. Het was in die periode dat hij nauwelijks kon zwijgen over de grandeur en de finesse van zijn voorbeeld Joni Mitchell.

Wij waren ons toen als jonge parvenu niet bewust van Joni Mitchell, volgden zijn raad op en begonnen verwoed Mitchell-materiaal te hamsteren in omgekeerde richting met 'Dog Eat Dog', geproduceerd door Thomas Dolby, wiens faam ons niet onbekend was als solo-artiest en als producer van 'Steve McQueen' van Prefab Sprout. Hoe verder we terug in de jaren zeventig gingen, hoe groter de verbazing waarom ons dit niet eerder had bereikt: 'Hejira' potverdorie, 'The Hissing Of The Summer Lawns' miljaarde, 'Court And Spark' nondedomme, 'Blue' sakkerju,... Geen gewone madam ook, eigengereid en van een poëtisch en emotioneel gehalte, zoals ze niet voor het rapen liggen.

Zesenzeventig is ze intussen en in 2015 helaas slachtoffer van een zware hersenbloeding, waarbij ze pas na drie dagen in haar keuken werd teruggevonden. Af en toe komt ze nog in de openbaarheid in een rolstoel, maar een huidziekte maakt het haar bovendien onmogelijk om nog te zingen of te musiceren. Maar een backcatalogue van vierentwintig platen levert veel materiaal om verder te graven. Er zijn vele, vele favoriete Mitchells, maar vandaag kiezen we voor 'Court And Spark', die we van binnen en van buiten kennen door het eindeloos te spelen op de studentenkamer in Brussel.