Stoffige banjo's, zonnige latin en andere klap
Achtergrond
Onze grote baas kan die massa promo-cd's toch niet allemaal in de fundering van z'n tuinhuis gieten. En op de redactie is er ook niet altijd animo om uit die karrevracht jonge leeuwen of onbekend talent cd's te pikken. Dus rommelden wij wat door de platenbak. We racen door een schoplading platen en laten het aan u, beste lezer, om er de plaatjes uit te pikken die u graag tot u wil nemen.
Gabby Young & Other Animals - 'We're All In This Together' (Gift of the Gab records). Kitscherig artwork verbergt meestal plaatjes waar voor de rest geen moer aan te beleven is, maar Gabby Young intrigeert toch wel. Soms is haar kruising tussen singer-songwriter en manouche-orkestje wat te eentonig, maar de titeltrack alleen al maakt dat wij durven gewagen van een vrouwelijke tegenhanger van Beirut. Toch nog eens beluisteren, dit plaatje!
Wiz Khalifa - 'Rolling Papers' (Rostrum Records). Yo mothafokkin' bitches. Dis ain't da shit y'all. Yeah uh uh uh uh uh yeah yeah yeah yeah uh aha aha aha wiwimulle! En meteen begrijpen we waarom dit genre niet meer "rap" heet: deze kwibus zingt zo traaaaaaaaag dat je de tekst sneller kan opschrijven dan dat hij hem zingt. Flow, iemand? Dit soort kereltjes pist in de broek als je ze eens een schrijfje van N.W.A. of Public Enemy laat horen. Om het met Stewart Lee te zeggen: "Yes, I am disrespecting you. I am disrespecting you to the max, maximum disrespect!"
Golden Kanine - 'Oh Woe' (Glitterhouse Records). Deze slechtgeschoren bende hangt z'n karretje vast aan het roestige tractortje van the Beardy Banjoes - pardon, Mumford & Sons: te nadrukkelijk fake stoffige sound, banjo's, slidegitaartje, koperblazers en af en toe eens een elektrische gitaar toe. En een zanger die klinkt als Chris Martin. Voor wie de laatste telexen nog niet gelezen heeft: van Coldplay moeten we niks meer verwachten. En ook de banjohype zal snel over zijn. Nieuw projectje beginnen? heren, en snel. Maar wie niet genoeg krijgt van de Mumfords kan z'n geld hieraan kwijt en zal niet teleurgesteld zijn.
Israel Nash Gripka - 'Barn Doors and Concrete Floors' (Continental Song City). Israel Nash Gripka haalde het idee voor zijn hoes ergens bij The Band, de sound is dan weer americana van dertien-in-een-dozijn. We dachten even aan Tom Cochrane, die ons dan weer het ene moment aan Bryan Adams doet denken, en het andere aan Springsteens country-uitstapjes. Voor de liefhebbers die hun americana graag voorspelbaar hebben. Bellwether Ballad is het beste nummer, en dat is van begin tot eind gepikt van op Neil Youngs 'Harvest'.
Diverse artiesten - 'Fania Records 1964-1980 - The original sound of Latin New York' (Strut). Veel interessanter en authentieker is Struts dubbelcompilatie uit de Faniacatalogus. Schaf u deze aan, als u iets interessants op de platendraaier wil gooien tijdens uw zomerse feesten en partijen. Zonnige en kwalitatieve latin en salsa. Sinds de Buena Vista Social Club en allerhande All Stars-combinaties weten we dat daar best wel wat meer te beleven valt dan wat u tot nu toe beluisterde op uw 'Fiesta Tropical volume 17'.