Steve Vai - 'Passion And Warfare / Modern Primitive'

RE:introducing

Vijfentwintig jaar is een uitstekende leeftijd om een jubileum te vieren. En daar horen dan uiteraard cadeautjes bij.

Vijfentwintig jaar ‘Passion And Warfare’ al. Steve Vai is een heel eind opgeschoten sinds de tijd dat hij nog “Little Stevie Vai” was in Frank Zappa’s zootje ongeregeld. Maar deze plaat blijft toch ongetwijfeld altijd een speciaal plekje in zijn discografie behouden.

Dat heeft te maken met diversiteit, want Vai schrikt er niet voor terug om te gaan experimenteren; ongetwijfeld iets dat hij van zijn twee grote leermeesters, Frank Zappa en Joe Satriani – die laatste gaf Vai ooit nog gitaarles – heeft opgepikt. En hoewel de Zappa-stijl soms ontegensprekelijk aanwezig is, heeft hij ook op zijn tweede plaat al duidelijk oog voor een eigen identiteit.

Wie het album enkel maar zou kopen omdat het een geremasterde versie is, kan zich de moeite en het geld beter besparen. Aan het origineel is weinig tot niets veranderd. Nog steeds weet hij te verbazen met zijn duizelingwekkende stijl en met de kleine niemendalletjes, die in de songs verstopt zitten (de zucht achteraan het miniatuur meesterwerkje Ballerina 12/24 bijvoorbeeld, het vleugje Nederlands dat in Answers opduikt, …); nog steeds verveelt de plaat geen minuut.

Maar er is meer: want aan de plaat is een volledige, nieuwe plaat toegevoegd. ‘Modern Primitive’, zoals het extraatje heet, werd geschreven in de periode tussen Vais eerste en tweede plaat. Een aantal van de songs waren oorspronkelijk bestemd om op ‘Passion And Warfare’ terecht te komen, maar haalden de uiteindelijke versie dan toch niet. Nu heeft de inmiddels vijfenvijftigjarige gitarist de nummers gecompleteerd.

En niet zomaar, want niet alleen haalde hij zijn toenmalige band erbij met kanjers als basbeest Stu Hamm, ook trommelde hij zangers als Devin Townsend op om een song (The Lost Chord) in te zingen. En daarmee werd al meteen een verschil met ‘Passion And Warface' aangestipt: een aantal van de liedjes van ‘Modern Primitive’ werd van tekst voorzien. Jammer dat het de nummers niet altijd ten goede komt.

Ergens is het ook wel begrijpelijk dat die songs niet op ‘Passion…’ terecht zijn gekomen. Want ‘Modern Primitive’ is meer een allegaartje. Dat blijkt al meteen als je Bop! als opener krijgt voorgeschoteld. Dat is namelijk een jazzpastiche op één van de eerste midi gitaarsynthesizers, waarna Dark Matter je meteen in Vais echte wereld stort.

Maar dat neemt niet weg dat dit aangenaam om horen is. En niet alleen voor de doorgewinterde Vai-fan. Songs als Mighty Messengers (met prachtig baswerk van Hamm) en het wat proggy aandoende, misschien net iets te lang uitgesponnen The Lost Chord tonen aan dat Vai best een leuke song kan schrijven.

Hoe dan ook, Steve Vai hoeft al lang niks meer te bewijzen. Voor de fans is dit een must en een liefhebber van gitaarmuziek, die zijn ‘Passion And Warfare’ nog niet in de kast had staan, kan hiermee niks verkeerds doen. Integendeel.