#Steden - Lou Reed - Berlin (1973)

Een arbitraire greep uit de onuitputtelijke liedjesmand met songs over steden in verschillende vormen en gedaanten.

Dit nummer verscheen voor het eerst op het titelloze debuutalbum van Lou Reed uit 1972, waar het vijf minuten en zestien seconden duurt. De tekst doet denken aan een zeer romantische avond in een klein café in Berlijn. Het was een paradijs, maar nu is het weg. We weten niet waarom het stel uit elkaar is of wat er met het meisje is gebeurd; Het nummer eindigt met Reed die de zin "One sweet day", herhaalt. Het album verkocht slecht.

Op Reeds volgende album, 'Transformer' stond de hit Walk On The Wild Side en plotseling was hij een grote naam en kreeg hij alle aandacht. Voor het volgende album besloot Reed Berlin opnieuw te bekijken, niet alleen door het nummer opnieuw te spelen, maar door het verhaal uit te breiden tot het volledige album met als eerste nummer een bewerking van het nummer, nog steeds getiteld Berlin, die drie minuten en drieëntwintig seconden duurt.

Op het album leren we dat het om een stel drugsverslaafden gaat, die volledig disfunctioneel zijn. Ze krijgen namen: Caroline en Jim. De liedjes onthullen details van hun leven: Caroline houdt van muziek, maar kan haar leven niet op de rails krijgen, Jim slaat haar. Ze hebben kinderen, maar zijn ongeschikte ouders en verliezen hen aan de staat. Caroline pleegt zelfmoord door zich de polsen door te snijden. Het album eindigt met Sad Song, waarin Jim emotieloos terugkijkt op zijn leven. Zijn conclusie: “I'm gonna stop wasting time / Somebody else would have broken both of her arms”.

Toen hij dit nummer schreef, was Reed nog nooit in Berlijn geweest. Hij gebruikte de stad als decor omdat die werd verdeeld door de Berlijnse Muur, waardoor het de perfecte metafoor werd voor een echtpaar dat uit elkaar is gegaan. Luisteraars vonden dat het Berlijnse album ofwel geniaal was, ofwel een put van wanhoop. Er was geen middenweg. Wat de critici betreft: de undergroundpers was er over het algemeen dol op, terwijl de reguliere rocktijdschriften het afbraken. Rolling Stone publiceerde een uitzonderlijk negatieve recensie. Stephen Davis: "Reeds enige excuus voor dit soort werk (dat niet wordt uitgevoerd eerder dan gesproken en geschreeuwd in een slappe productie van Bob Ezrin) kan alleen maar zijn dat dit zijn laatste kans was op een ooit veelbelovende carrière. Tot ziens, Lou."

Deze reactie was typerend voor Reeds werk en ging terug naar zijn dagen in The Velvet Underground. Wie zich met zijn muziek verbonden voelde, ontdekte dat het hen op een intiem niveau aansprak, maar de meeste mensen (inclusief critici) begrepen het niet. In latere jaren werd Reed een lieveling van de critici, geprezen om de avontuurlijke muziek en artistieke integriteit. Toen Rolling Stone in 2003 de vijfhonderd beste albums aller tijden opsomde, stond 'Berlin' op nummer driehonderdvierenveertig. Reed kwam nooit met critici in aanraking en deed hen zijn hele carrière lang af als irrelevant.

Bob Ezrin producete het album en zei dat de twaalf dagen in de studio om het album te maken tot de meest aangrijpende uit zijn carrière behoorden, waardoor hij op de korte termijn last kreeg van PTSS. "Ik kwam thuis en begon dingen kapot te maken", vertelde hij aan Circus . "Dat album had me gewoon zo strak gemaakt van binnen." De twee kinderen van Ezrin, David en Joshua, zijn de stemmen die huilen en om hun moeder roepen in The Kids. Deze song en het hele Berlijnse album waren Lou Reed erg dierbaar.

Het is een deprimerend werk, maar zoals Reed opmerkte, zijn 'A Streetcar Named Desire' en 'Hamlet' dat ook. Hij was er erg trots op. Bij het herwerken van het titelnummer hanteerde Reed een zeer directe lyrische benadering, waarbij de personages precies zeiden wat ze bedoelen. "Er kan geen twijfel over bestaan, geen hoofdspelletjes", zei hij tegen Bruce Pollock. "Het was to the point, terwijl sommige van mijn andere albums en nummers woordspelingen of dubbelzinnigheden bevatten."

Op het originele Berlin op Reeds debuutalbum waren Yes-leden Steve Howe (gitaar) en Rick Wakeman (piano) te horen. Voor het album 'Berlin' gebruikte producer Bob Ezrin Jack Bruce (bas), Steve Winwood (orgel), Aynsley Dunbar (drums) en Dick Wagner (gitaar). Allan Macmillan speelde piano op Berlin.