(Springsteens) Muziek = leven

Het overviel me een paar weken terug, terwijl ik op weg was naar kantoor. Hoe Bruce Springsteen en muziek in het algemeen onlosmakelijk verbonden zijn met mijn leven.

Het is menselijk dat je vooral de goede herinneringen koestert. De minder goede hebben de neiging snel naar de achtergrond van je geheugen te verdwijnen. Als ik terugdenk aan alle keren dat ik Bruce Springsteen aan het werk heb gezien, onthoud ik vooral de mooie momenten. De pijnlijke voeten of moeilijke ochtenden daags nadien, waarmee je het naargelang je leeftijd hoe langer hoe moeilijker krijgt, vervagen snel in het licht van de mooie momenten, die je hebt meegemaakt.

Graag neem ik jullie mee op een korte reis door een paar herinneringen, die ik heb aan de verschillende concerten van The Boss door de jaren heen. Ik hoor van überfans dat ze de man durven volgen doorheen heel Europa. Niet zo gek, als je bedenkt dat elke show weer uniek is, iets wat je bij niet al te veel artiesten hoort. Ok, de setlist ligt grotendeels vast, maar toch weet de man telkens weer accenten te (ver)leggen. Wat dat gisteren (18 juli) inhield, lees je ongetwijfeld elders (en ook hier heel binnenkort).

Flashback naar 1988. Nog nooit had ik Bruce Springsteen live gezien. Sinds 'The River' (aangekocht tijdens een klassikale verkoop voor het goede doel in het vijfde middelbaar) had de man een prominent plaatsje ingenomen in mijn platencollectie, maar heel dat concertgedoe ging tot op dat moment grotendeels aan me voorbij. Daar zijn redenen voor, maar daar ga ik hier niet op ingaan.

Je realiseert je vast dat er in 1988 nog fysieke tickets (je weet wel: van die dingen op papier) moesten gekocht worden. Dat betekende in ons geval dat mijn jonge vrouw (gehuwd in 1987) en haar schoonbroer een halve dag hebben aangeschoven op de grote markt aan wijlen platenzaak Brabo om aan vier tickets te geraken. Maar het is hen uiteindelijk gelukt. Zelf stond ik toen niet zo sterk in mijn schoenen, als het op lange autoritten aankwam, maar die schoonbroer was het als vrachtwagenchauffeur gewend om lange ritten te maken. Dat zat dus wel snor.

Aangekomen aan het Feyenoord-stadion in Rotterdam was ik overweldigd door de massa mensen, die zich netjes in rijen zette. Dat concert was een aardverschuiving en waarschijnlijk het begin van een nog steeds woekerende verslaving. Die aardverschuiving mag je trouwens bijna letterlijk nemen. Als je immers even stil stond (i.e. niet mee bewoog op de onweerstaanbare ritmes) op de tribunes, voelde je de constructie zo bewegen door de springende en dansende menigte. Ik voel het bijna nu nog, als ik eraan terug denk.

Er zouden nog vele concerten volgen. Herinneringen hengelen momenteel in mijn hoofd naar aandacht. Van de soloshow in een snikhete Elisabethzaal, waar ik met mijn van onze zoon hoogzwangere vrouw bij was. Van de prachtige, gloedvolle “nabespreking” die we met vrienden hadden ergens op een Antwerps terrasje. Van de eerste keer dat ik met mijn oudste dochter (en haar huidige partner) ging naar wat toen ook al TW Classic heette. En van gisteren (18 juni), toen mijn jongste dochter Springsteen eindelijk ook aan het werk zag, en wij samen luid de songteksten in elkaars gezicht schreeuwden.

Zo zit mijn hoofd vol van herinneringen aan prachtige muziek (en niet alleen die van the Boss), die steeds verbonden is met gebeurtenissen in mijn leven. Bijna altijd positieve gebeurtenissen (zoals dat nu eenmaal gaat). Ik probeer die gevoelens en emoties intussen al zo'n twintig jaar op schrift te stellen. Ergens online vind je die vast wel terug. Gisteren overviel me het gevoel, dat ik van andere iets oudere muziekliefhebbers ook wel eens hoor, dat menigtes als die van TW Classic me een zeker onbehagen bezorgen. Maar wanneer No Surrender dan door de boxen schalde, was dat helemaal verdwenen en was ik toch weer blij om erbij te zijn, niet in het minst om mijn beide dochters (en hun partners) zo te zien genieten en meezingen.