#SoundsLikeARollingStone - Link Wray - La De Da (1971)

Nummers waarvan de aanpak, attitude of feel wel erg Stonesy is, daar hebben we allesbehalve bezwaar tegen. Integendeel, let the good times roll!

Redelijk recente ontdekking en zeer straffe plaat bovendien. Iedereen kent Link Wray van het onmiskenbare en onvermijdeljke Rumble uit 1958, een instrumental die doorheen de jaren alleen nog maar aan kracht en mystiek heeft gewonnen. Hij stond bekend als "instrumentalist", aangezien hij in 1950 in de Koreaanse Oorlog tuberculose opliep, waardoor hij een long moest missen. Hierdoor kon hij niet meer zingen, waarna hij zich ging richten op de gitaar en het spelen van instrumentale nummers.

Na verloop van tijd sloeg Wray toch weer aan het zingen. En dat hij een long miste was niet te merken. Zoals Pete Townshend het verwoordde: "Maar die stem! Hij klinkt als een kruising van Jagger en Van Morrison. Soms zelfs als Robbie Robertson." En gelijk heeft hij.

De Link Wray-lp uit 1971 met dezelfde naam is een parel. Zoek hem op op Spotify en ontdek een rauwe klassieker met een mengeling van Americana (lang voordat die term zelfs maar bestond), blues, country en gospel. Kortom, lekker wegtrappende rootsmuziek. De plaat liep in 1971 voor geen meter, maar is de laatste tijd weer fans aan het sprokkelen en wordt hopelijk één van die bijna vergeten klassiekers die een tweede en derde kans verdienen.

De song La De Da had op 'Exile On Main Street' kunnen staan. Het nummer werd geproduceerd door zijn broer Ray Vernon Wray in diens Wray’s Shack Three Track, een oude kippenstal, omgebouwd tot studio in Accokeek, Maryland. Tijdens de luide nummers werden de speakers van Link Wrays amp buiten in de tuin gezet en werden de micro’s op de ramen gericht. Link Wray: “For a time no drum kit was available, so on several tracks the musicians stomped on the floor for the bass drum and shook a can of nails for the snare drum.”

De vaste fanbase begreep niet goed waarom hij per se weer moest zingen en verlangden eigenlijk naar meer instrumentals. Wray: "In a way I couldn't care less if the album didn't sell a single copy. We're happy with it and we've done it our way.”

Achteraf werd de rauwe passie en eerlijkheid van de plaat weerom ontdekt. La De Da, het Stonesnummer dat de Stones vergaten te schrijven, maar waarin Link Wray glorieert.