#Solo-eieren - Bob Mould - The Breach (2009)

Without the safe arms of the band: artiesten, die we vooral kennen in groepsverband, maar die ook solo een muzikaal ei hebben gelegd en daar bovendien netjes mee wegkomen.

Wat Bobje doet doet Bobje goed. Al wie beweert dat Bob Mould na Hüsker Dü had mogen rentenieren, dwalen big time. Keikop en misantroop Bob weet heel goed wat hij wil en elke keer, als hij België passeert, komt hij, de amps op elf, aantonen dat hij op intussen negenenvijftigjarige leeftijd nog alle recht van spreken heeft.

En wij zijn er quasi-altijd bij, zoals afgelopen jaar voor een hartveroverende passage in Depot Leuven. Trouwens, bij de ongeveer twaalf post-Hüskerse solo-studioplaten zit maar een halve stinker ('Modulate' grossiert wel erg heftig met de synths en vocoders, maar als Neil Young dat mag, dan Bobje ook) en de rest is, zoals hij zelf al aangaf “Eiffel Tower High”.

Kiezen is heel lastig, maar we gaan voor The Breach van 'Life And Times' uit 2009, de negende soloplaat van Mould, bij hem thuis opgenomen in Washinton D.C. met Mountain Goats-drummer John Wurster. Voor de rest hadden ze niks niemendal nodig. Over deze zei hij: "Usually a song builds to a rage and never settles down. Here the rage keeps building and then you have a peaceful resolve. It was like, 'Wow, I've never done that before.'"