#Solo-eieren - Bernard Butler - People Move On (1998)

Without the safe arms of the band: artiesten, die we vooral kennen in groepsverband, maar die ook solo een muzikaal ei hebben gelegd en daar bovendien netjes mee wegkomen.

 

Beetje onderschatte gitaarheld, de bescheiden Bernard Butler, die in de nineties met Suede knap gespierde gitaarriffs neerpootte ( Animal Nitrate, Metal Mickey, So Young, We Are the Pigs, u mag ze ons iedere dag serveren), maar na twee Suede-langspelers werden de spanningen er te veel aan ("Too much rock ‘n’ excess", ook te lezen als te veel alternatieve bloemsuiker) en ging hij zijn eigen weg, alleen of met partner en zanger Bernard McAlmont.

Heel veel soelaas heeft het hem niet gebracht, want na twee soloplaten, twee platen onder de noemer McAlmont & Butler en hand- en spandiensten voor Aimee Mann, The Verve en James is het heel stil geworden rond deze flegmatieke Brit uit Stamford Hill, London. Wel zwengelde hij in 2005 even de vriendschap met vroegere partner in crime en Suede-zanger Brett Anderson aan in The Tears, die eigenlijk gewoon klonken als Suede en dat in se ook waren, maar het publiek begreep er eigenlijk niks van.

Wat ons betreft, mag hij gerust de meest rauwe gitaarklanken nog eens uit de kast halen en Spider From Mars-gewijze de wereld in doen scheuren. Hier presenteren we het mooie ingetogen People Move On, dat een geweldige ontvangst kreeg bij release in 1998, terwijl het publiek er helaas geen pap van lustte. Hij toont met dit soulvolle nummer aan dat hij nog altijd een doorwinterd songschrijver is. Alleen, een groot zanger is aan hem niet verloren gegaan.