Sohnarr - 'Coral Dusk Reworked'

Twee jaar geleden waren wij danig onder de indruk van het solodebuut van Patricia Vanneste. De herwerking van die plaat bleef even in de kast liggen. Ten onrechte, zo blijkt nu.

We hebben het persoonlijk niet voor remixes. Er zijn er maar weinig die kunnen tippen aan het origineel. En als de oorspronkelijke versie zo fantastisch is als ‘Coral Dusk’ van Sohnarr, is de drempel om de herwerkte versie op te zetten zo mogelijk nog hoger. Maar ondertussen hebben we de “limited rusty red marbled vinyl”-versie in huis en dompelden we ons met veel genoegen meermaals onder in de donkere, Scandinavische sferen van ‘Coral Dusk Reworked’, daarbij alle besef van tijd en ruimte vergetend.

Dat is zeker het geval bij de afsluitende remix van Östmark door Justin Locky (Minor Victories). Dit nummer mocht de reguliere plaat openen, maar kreeg hier een versie van meer dan zestien minuten die maar ongestoord verder blijft gaan als een trein over uitgestrekte vlaktes zonder een huis in zicht.

Openen doet deze versie dan weer met de afsluiter van het originele album. Niet dat de nummers hier in omgekeerde volgorde de revue passeren, maar toch lijkt het ons allesbehalve toevallig. Mathijs Bertel van Ansatz Der Maschine zette Tiptoe helemaal naar zijn hand. Wie het origineel niet zou kennen, zou zweren dat het een compositie van hemzelf is. De piano werd vervangen door de typische Ansatz-machines. De klagende viool van Vanneste is nog wel aanwezig, maar niet meer in de hoofdrol.

Matthias Dziwak van Avondlicht nam The Road onder handen. Zijn versie zwelt aan om net voor halfweg het hoogtepunt te bereiken en dan weer zachtjes te evolueren naar iets etherisch. Die beweging herhaalt zich en de stem van Vanneste verdwijnt grotendeels in de elektronische mist, maar de vervormde viool zingt nog altijd als een lokkende sirene. Tom Soetaert van Outer draaide The Mermaids Of Bergsjøn binnenstebuiten en Benjamin Desmet van SX lokt ons zowaar naar de dansvloer met een speelse versie van Radar. Verder kan je moeilijk van het origineel komen, al zat daar ook al een zweem van een beat in.

Valt het u ook op dat Vanneste vooral mannen inriep om haar muziek te herwerken? De yin en de yang zijn inderdaad niet helemaal in evenwicht. Alleen Playing Hard To Get en 11.10 werden door de mangel gehaald door een vrouw. De eerste door Chantal Acda die de sfeer en de duur van het origineel erg trouw blijft, al voegde ze eigen zang toe; het tweede door neoklassiek pianiste en componiste Veerle Pollet, alias Paulette Verléé. Die duikt, heel ongewoon, onder de duur van het origineel en laat haar melancholisch instrument voor zich spreken.

Ook Sebastian en Daniel Sele van Brueder Selke maakten een remix die korter is dan het origineel. Die versie van Melomania, een hoogtepunt op het originele album, mag de B-kant van de plaat openen en doet dat op een bevreemdende manier met verknipte vocals, subtiele pianoklanken en getokkel en gestrijk op de cello.

En zo weet ‘Coral Dusk Reworked’ ons ondanks de vooroordelen toch over de streep te trekken. Vanneste bewijst dat door het zorgvuldig uitkiezen van medewerkers herwerkingen een plaats kunnen hebben. Of zijn het de medewerkers die bewijzen dat een remix, die met smaak en veel zin voor ambacht wordt gesmeed, de moeite waard kan zijn?

Sohnarr staat deze zomer op Gent Jazz. Dat dit een heel speciale belevenis wordt, staat nu al vast. Op 30 juli staat ze ook op M-idzomer.