#SoftRock - Little River Band - It’s a Long Way There (1975)

Een soft spot for soft rock. En nu eens niet Eagles of Fleetwood Mac, maar een aantal artiesten die net daaronder zitten.

Avro’s Toppop was uiteraard weer de schuldige, maar we hebben altijd een soft spot gehad voor It’s a Long Way There. Best een behoorlijk complex nummer om als single te dienen. Maar de rijke harmonische samenzang, het handelsmerk van Little River Band, en de typische seventiesgitaararrangementen stuwen het nummer naar een climax en maken het, ondanks de negen minuten, op geen enkel moment vervelend.

Geschreven door zanger en gitarist Graeham Goble en geproduceerd door de gehele band in samenwerking met producer Glenn Wheatley. Goble haalde de inspiratie voor het nummer uit de lange weg die hij moest afleggen om de was naar zijn moeder te brengen: Goble woonde in Melbourne, terwijl zijn moeder in Adelaide woonde.

Het nummer zorgde voor de internationale doorbraak van de groep, nadat zij in Australië al twee toptwintighits hadden gescoord. In het thuisland kwam de derde single van het debuutalbum niet verder dan plaats vijfendertig, maar het zorgde wel voor de eerste hit in de Verenigde Staten, met een achtentwintigste plaats als hoogste notering. De Amerikanen legden de associatie met de lange weg die het land nog moest afleggen om te herstellen van het Watergateschandaal en de Viëtnamoorlog. Ook in Nederland en Vlaanderen werd het een hit. in Nederland kwam het tot respectievelijk de plaats dertien en veertien in de Top 40 en de Nationale Hitparade, terwijl in de Vlaamse BRT Top 30 de achtenwtintigste positie werd bereikt.

Grappig: kernlid Beeb Birtles is eigenlijk geboren als Gerard Bertelkamp in Amsterdam. De familie Bertelkamp emigreerde in 1959 naar Australië aan boord van de MS Willem Ruys en vestigde zich in Adelaide. Mede door de taalproblemen gooide Gerard aka Beeb zich op muziek. Little River Band baseerde zich op de country-rockformule van The Eagles, maar eindigden door de typische samenzang vaak eerder als Crosby, Stills & Nash, die een zelfde kleurenpalet hanteerden.Velen beschouwen It’s a Long Way There als het beste Crosby, Stills & Nash-nummer dat ze nooit schreven.