Shuggie Otis - 'Inspiration Information'
Achtergrond
Shuggie Otis is een Amerikaanse sessionman die in de verre jaren zeventig enkele platen had gemaakt op de grens van rock, jazz, soul en dat destijds als fusion zag geformatteerd worden. Zijn derde van destijds,’ Inspiration Information’, werd net voor de zomer opnieuw uitgebracht met een bonus cd ‘Wings Of Love’ waarop het beste van vijfentwintig jaar "unreleased creativity" werd samengebracht.
Uit ‘Inspiration Information’ werd slechts één single getrokken – het titelnummer – en die flopte grandioos. Nadien stierf de hele plaat en, in het zog daarvan, ook de carrière van Otis een stille dood. Waarom hij nu weer verrijst, mag Joost of een of andere record executive weten, maar wij zien hier het nut niet van in.
Ok, dit is niet kwaad maar het klinkt allemaal vreselijk gedateerd en bij vele nummers hadden wij een licht gevoel van net niet. Happy House is eerder een aanzet dan een volwaardige song. Out Of My Head is een drummachine met een arrangement. Prince zou daar nog een song van kunnen maken, Shuggie helaas niet. Als men zou zeggen dat dit demo’s zijn of opgenomen jamsessies, we zouden het zonder aarzelen geloven. Pling ! of Not Available kunnen daar perfect voor doorgaan.
Het tweede luik van deze cd – 'Wings Of Love' – is een ratjetoe van opnamen, die Shuggie Otis tussen de jaren zeventig en negentig maakte. In deze uitgerekte periode onderging hij veel invloeden, ontdekte hij stijlen en trachtte daaruit een eigen sound te puren. Niet altijd met even veel succes, afgaand op wat er op het tweede schijfje te beluisteren valt.
Soms klinken de songs barok gearrangeerd, soms heel lang, soms zijn het slechts korte vingeroefeningen met een jazzy feel. Psychedelische elementen zijn ook nooit ver weg. Het titelnummer duurt meer dan elf minuten en is zo seventies als onze vroegere olifantenbroek maar dateert wel uit 1990. Om u maar te zeggen dat Shuggie wel de eenentwintigste eeuw gehaald heeft, maar zijn muziek duidelijk niet.
Bij tijden hoor je invloeden van Hendrix of Wonder, Santana of zwarte soul. Alleen, de originelen zijn een stuk beter. Shuggie probeert, maar het wil nooit helemaal lukken. In elke song zit wel een passage met knappe muziek – een intro, een gitaarlick, een verborgen solo – die aandacht vraagt en verdient, maar een degelijke constructie wordt het zelden.
Op één indrukwekkende uitzondering na, de liveversie van Black Belt Sheriff, solo gebracht en opgenomen ergens in 2000. Hier laat Otis zien wat voor een knappe performer hij is, spontaan improviserend op zijn akoestische gitaar. Meer van dat en minder geëxperimenteer op terreinen, waar de generatie die hem opvolgde, hem heeft overtroffen. Daar zouden we in de toekomst kunnen mee leven.