shitfruit - Flowers On The Tabletop

Na de introspectieve single Blue, Blue komt Michiel De Maeseneer nu op de propppen met een breekbare, doch standvastige ode aan samen zijn in tijden van donkerte. 

shitfruit is het muzikale alter ego van engineer, producer en multi-instrumentalist Michiel De Maeseneer. Wat begon als een zoektocht naar houvast na een turbulente periode in 2021, groeide al snel uit tot een creatieve uitlaatklep in zijn studio in Anderlecht. Omringd door een bonte verzameling instrumenten, bouwde Michiel laag per laag aan een eigen sound. Het resultaat? ‘salad’, het debuutalbum van shitfruit dat in 2024 verscheen. 

Sindsdien verscheen er dit jaar met Blue, Blue al een nieuwe single en met Flowers On The Tabletop breit hij daar nu een logisch vervolg aan. De introspectieve sfeer bleef behouden, maar de opvolger klinkt frisser en hoopvoller. Alsof het perspectief, dat eerder door de blik van een dier werd gefilterd, nu langzaam door mensenogen wordt teruggevonden.

“We’re all living to die / We’re all living to cry / One day or night is goodbye”. Zo balanceert de tekst tussen melancholie en veerkracht. De bloemen op de tafel staan symbool voor dat kleine gebaar dat alles kan dragen: een uitnodiging tot verbinding, tot blijven proberen, ondanks alles. De zwartheid, die hij draagt, contrasteert met de kleuren van de ander. Het is in die tegenstelling dat het licht ontstaat: “So for now, let’s light up / On each other’s side”.

De sound van de track blijft trouw aan de karakteristieke shitfruit-klank: dromerige melancholie, hi-fi opnames, een stem die net iets te dichtbij klinkt. Tegelijk is er een shift hoorbaar: minder observerend, meer delend. Waar het debuut ‘salad’ vooral terugblikte, reikt deze song voorzichtig vooruit.

De clip werd volledig op VHS gedraaid en blijft trouw aan de karakteristieke, experimentele beeldtaal. Waar Blue, Blue het Griekse eiland Hydra in negatief toonde, kiest deze nieuwe videoclip voor een directere benadering, met minder subtiele vervreemding, maar met een even sterke emotionele gelaagdheid. We zien De Maeseneer verdwalen in de straten van Athene, op zoek naar de tafel waar hij zijn bloemen kan neerleggen. Die bloementafel fungeert niet als eindpunt, maar als tussenhalte in een gedeelde, levensechte zoektocht.