#SaxueleInterventies - Blurt - Get (1980)

De saxofoon, een Belgische uitvinding van een mens uit Dinant: Adolphe Sax. De negentiendeëeuwse instrumentenbouwer heeft nooit geweten wat voor fenomenale rol zijn instrument verderop in de muziekgeschiedenis zou spelen.

Een saxofoon klonk zelden ongepolijster dan bij het Britse blurt begin jaren tachtig. Blurt was het vehikel van dichter en saxofonist Ted Milton, die zijn sax als een beest behandelde: rauw en ongekunsteld. In de geest van de no wave ging het er, indachtig wat er zich in New York afspeelde (James Chance & Contortions, Lora Logic, Bush Tetras) funky en freejazzy aan toe, maar ook de schaduw van Captain Beefheart was nooit ver weg. Milton ging zeer assertief en ritmisch tekeer met zijn sax, hetgeen noodzakelijk was binnen het trio dat Blurt was, waarin alle gaten ruw opgevuld werden.

Zijn motto voor deze compromisloze houding was dan ook "to boldly go where no band has gone before". De absurdistische aanpak, zowel in muziek als tekst, was ultiem expressief en uniek. Zoals wel vaker kregen ze nooit de erkenning die ze verdienden en waren ze gedoemd om in de marge te blijven ploeteren.

Een paar jaar geleden werd al het werk netjes verzameld op 'The Best Of Blurt, Volume 1, The Fish Needs a Bike' (2003) en 'The Best of Blurt, Volume 2, The Body That They Built To Fit The Car' (2006). Naar verluidt is Ted Milton nog steeds in de weer met zijn sax en wordt hij frequent gevraagd als gast door Brian Molko (Placebo), Wire en Arto Lindsay. En door onze eigenste Buscemi (op 'Camino Real'). Raw sax for raw power.