Saâda Bonaire - '1992'

“Onlangs teruggevonden in een kelder in Oost-Berlijn.” Zo begint het verhaal van deze release. De groep Saâda Bonaire was een unieke conceptband uit de jaren tachtig, gesticht door DJ Ralf Behrendt, met als centrale spil zangeressen Stefanie Lange en Claudia Hossfeld. Door tientallen multiculturele muzikanten uit het lokale immigratiecentrum bij de elektronische muziek te betrekken, maakte het project een unieke fusie van new wave, Afrofunk, dub, jazz, en tropische instrumentale kruiden. Spijtig genoeg besloot platenfirma EMI het debuut destijds niet uit te brengen, omdat Tina Turners ‘Private Dancer’ alle budgetten had opgeslorpt. Daar bracht het New Yorkse label Captured Tracks tien jaar geleden verandering in. En nu heeft producer en DJ Ralph het heilige vuur gevonden en ook later materiaal uit 1992 muzikaal opgefrist.

Zangeres Hossfeld werd in de nineties vervangen door Andrea Ebert en de fascinatie voor wave uit de jaren tachtig maakte plaats voor een meer dansbare, exotische vervanger waarin house, triphop en disco een plek kregen in de slipstream van acts als Crystal Waters, Soul II Soul of Deee-Lite. Geen wonder dus dat deze verzameling van verloren songs (teruggevonden bij het weggooien van Sony en TDK-cassettes) begint met respectievelijk een cover van James Brown (Woman) en Stevie Wonder (To Know You Is To Love You). Je moet deze muziek natuurlijk een beetje in het licht van de jaren negentig bekijken. En dan kan je genieten van zwoele, Neneh Cherry-achtige soul in het eerste geval en zware / zwarte Afrikaanse funk in het tweede. Telkens met een mooie mix van sensuele, hoge versus erg lage vrouwenzang die beantwoordt aan een tijdsgeest waar suggestieve, erotische two fronted female bands goed scoorden.

De andere tien tracks zweven daar middenin. De ene keer meer uptempo, de andere keer trager en explicieter. Telkens met een combinatie van elektronische grooves en percussiebeats en met enkele welgemikte “live” instrumentale partijen. En vermits Saâda Bonaire duidelijk houdt van tracks die vijf, zes of zelfs een keer acht minuten duren en er een constante sensualiteit onder de songs ligt (de twee frontvrouwen die regelmatig vocaal kronkelen, hijgen of de amour voor de luisteraar declareren), kan je zonder veel verbeelding al snel spannende undergroundfeestjes bij deze muziek verzinnen.

Tegelijkertijd zijn we dertig jaar na datum natuurlijk verwend met een hogere productionele verfijning en lijkt deze ‘1992’ ietwat dof en vlak te klinken. Het kabbelt lekker, maar je zou er niet meteen voor uit je ligstoel komen, tenzij om naar de cocktailbar van de poolparty te strompelen. Van de andere kant klinkt elke track wel afgewerkt en liggen deze tiny dancers leuk in het oor, net als enige Turkse zang hier en daar, Arabische fluitjes of native percussie. Probeer maar eens niet met de heupen te wiegen bij de zweterige basgroove versus woestijnfluit van Running: funny en fancy, maar niet essentieel. Maar als later op de plaat ook de inhoud zelf nog afvlakt en een song als Lovelive vocaal uit de toon gaat, …

We spreken over een tijdsgeest vlak voor de elektronische Summer of Love. Waar hitparademuziek en Chicago house arm in arm gingen. De Duitse band pendelde ook voortdurend tussen Bremen, Berlijn en NY of Chicago. Bovendien krijg je in het boekje van deze opvallende release ook een uitgebreide flashback door middel van een interview en oud fotomateriaal. En je krijgt als extra bonus van het nummer So Many Dreams een “NYC Classic Edit”, een “1992 Demo Mix” en een “Amek Live Dub”. En die laatste is in alle Rescue Me-spoken word-Madonna stijl serieus dope!