Rust zacht, Ravi

Achtergrond

Het is vroeg in de morgen, 12 december en buiten sneeuwt het al een tijdje. Vanuit zijn kantoorkamer roept mijn pa John (65): “Ravi Shankar is dood!”. Ook al bereikte de sitarist de respectabele leeftijd van tweeënnegentig jaar, mijn pa was zichtbaar aangedaan. Hij is al vanaf zijn achttiende bezeten van sitarmuziek (en Indiaas klassiek in het algemeen) en Ravi is een van zijn grootste helden!

Als tiener is mijn pa fan van The Pretty Things, de ruige band van Phil May waarbij die Rolling Stones maar brave jochies zijn. Op een dag hoort hij de klanken van de sitar en lijkt hij wel betoverd. Hij gaat naar de platenzaak en koopt na enkele seconden luisteren het mooie ‘In New York’ (1967) van Ravi Shankar. Het album zou niet alleen van enorme invloed zijn op de verdere muzieksmaak van mijn vader, maar ook op mij als muziekliefhebber.

In ons ouderlijk huis werd dus al sitarmuziek gedraaid voordat mijn broer en ik geboren waren. Mijn ma vertelt nog vaak en vol weemoed over hoe ze met pa nachten vulde met whisky, wierook en sitarmuziek.

Als kinderen vonden we het maar kattengejank. En die ragas duurden vaak langer dan een uur. Maar op een of andere manier bleef het toch ergens hangen. Als zaadjes die zouden uitkomen als de tijd rijp was.

Pa zei wel eens: “Ooit gaan jullie deze mooie muziek waarderen”. “Jaaa, pa!”, zeiden we dan met een zucht. Maar de man kreeg gelijk: aan het einde van onze tienertijd begonnen mijn broer en ik die muziek inderdaad te waarderen. Op een of andere manier greep het mystieke in de sitarklanken ons nu wel aan en was de lengte van een gemiddelde raga geen probleem meer.

We ontwikkelden een nieuwe kijk op muziek en gingen er op een andere manier naar luisteren. Vanaf dat moment luisterden we niet alleen naar muziek, we ervaarden het, haast in trance.

Inmiddels heb ik zelf het een en ander van met name Ravi Shankar in de cd-kast staan en die belanden ook met enige regelmaat in de speler. De bezieling en virtuoze klasse waarmee de man zijn muziek bracht was fenomenaal.

Hij bracht (middels George Harrison) de Westerse wereld in contact met de sitar en de Indiaas klassieke muziek, had daardoor een enorme invloed op de popmuziek en opende een nieuwe muziekwereld. Het zorgde ook voor onvergetelijke momenten op het Monterey Pop Festival en The Woodstock Music & Art Fair. Dat verdient meer dan mijn respect.

Bedanken doe ik de Pandit voor het feit dat, als ik zijn magische sitarklanken hoor, ik een tikkeltje sentimenteel terugdenk aan evenveel onvergetelijke (muziek)momenten in mijn leven. Rust zacht, Ravi.