Rockpalast: een razend rockende reeks

Achtergrond

Je zou het de Duitsers niet meteen nageven, maar ze kennen best wel iets van rock. Hoewel de lerenbroekenvariant sinds de grunge niet langer zo serieus genomen wordt, halen Mig ("Made in Germany") Music en WDR - Rockpalast toch wel een mooie selectie liveregistraties uit de archieven, en telkens we zo 'n eenvoudig zwart-wit hoesje in onze recensiebak vinden maken we toch een sprongetje van blijdschap. Hoog tijd voor een voorstelling dus.

Aangezien deze optredens telkens op televisie te zien waren, heb je vaak keuze tussen cd, lp of dvd. Het beeldmateriaal is soms wat gedateerd, maar sommige van deze optredens zijn inmiddels dan ook de dertig gepasseerd. Van de muziek valt soms hetzelfde te zeggen - Michael Schenker Group plakt soms echt wel hard tegen Spinal Tap aan, ook qua looks.

Gelukkig zit er ook heel wat tijdloze muziek in deze reeks. John Cale zet er twee sets neer om U tegen te zeggen (al hadden we liever gezien dat Chris Spedding toen nog in z'n band zat, maar je kan niet alles hebben). Het eerste optreden rockt er niet minder om en er is nauwelijks een betere manier denkbaar om Cale op zijn best te horen, zonder naar bootlegs of obscure platen te moeten gaan zoeken. De fantastische jam Pablo Picasso/Love Me Two Times sluit een brok elektrisch vuurwerk af. De tweede cd laat Cale solo horen, met eenzelfde intensiteit. Antarctica Starts Here is ronduit ontroerend.

Ook Joe Jackson (toen nog met iets meer haar!) had zin in een snedig concert - Een andere orde van songschrijven maar een even knappe sound is te horen op de dubbelcd van Herman Brood. I Still Believe krijgt een prachtige versie, en je hoort waarom Brood even aan de wereldtop stond. Ongetwijfeld even rock-'n-roll maar veel wilder ging het er aan toe bij PiL, de groep van Johnny Rotten, na dat punkbandje. Eén cd hier, maar wel tjokvol spetterende rock.

Soms tref je ook namen aan waarvoor iedereen behalve de meest fervente muziekquizzer al eens naar de dichtstbijzijnde encyclopedie grijpt. Ian Hunter? Van Mott The Hoople, die Bowieklonen van All the Young Dudes. Glamrock dus. Roger McGuinn? Van The Byrds... Rickenbacker twelvestringpop dus. Steve Gibbons? Gewoon van zichzelf, maar best het beluisteren waard. Roy Buchanan? Soortement bluesgitarist waar de Amerikanen zot van zijn. Johnny Winter? Sublieme bluesgitarist waar wij zot van zijn.

Het hoeft gelukkig niet allemaal even hard te stampen of even oud te zijn; de zwaar onderschatte soulzanger Roachford kreeg een dubbelaar met optredens uit 1991 en 2005, en Jackie Leven zet het op zijn dvd op een vertellen. Eén van die vertellingen heet "Jackie's Bad Depression - A Funny Story".

Onderhoudend is het dus zeker. En dat kan van heel de reeks gezegd worden. Hou dus vanaf nu de website van Mig in de gaten, en hou je klaar om een sprintje richting platenwinkel in te zetten.