Rock Werchter 2013: Bestorm de poorten!

Achtergrond

Ah Rock Werchter, die jaarlijkse hoogmis voor de muziekliefhebber. Het zit er weer aan te komen als een mug rond je bijna slapende hoofd. Net als ieder jaar hebben we gefoeterd op de hoge prijs en de onontbeerlijke week recuperatie. En gezworen deze editie over te slaan. Tot  we de line-up eens goed gingen bekijken, op café herinneringen ophaalden aan vorige edities en gingen nadenken over alternatieven. Om dan als vanouds tot het besluit te komen dat er geen enkel valabel alternatief ís en onze zuurverdiende centen alweer gezwind over te schrijven naar de rekening voor restauratiewerken aan Schuers Zuid-Franse villa. Vooruitziend als we zijn hebben we natuurlijk al lang bekeken hoe we onze kostbare tijd in het Woodstock van Vlaams-Brabant gaan indelen, en altruïstisch als we zijn delen we die inzichten gaarne. Donderdag 4 juli wordt meteen een toppertje!

Bestorm de poorten!

Op de eerste dag van een festival barsten we net als iedereen nog van de dadendrang. Met graagte zullen we als stampende gnoes de menigte helpen aanzwellen, vol ongeduld om die eerste vettige gitaarnoten vol op de borst op te vangen. En we zullen ons mogen haasten: eerst moeten we zeker en vast de surf-slash-stonerpunk van FIDLAR meepikken in de nieuwe Klub C. Met nummers als Cheap Beer en Wake Bake Skate vatten ze onze festivalmentaliteit mooi samen – op het skaten (sk8en?) na dan. Na dit ongetwijfeld intense halfuur hebben we echter geen seconde om te talmen, want aansluitend speelt Palma Violets, één van dé revalaties van het jaar, in The Barn. Deze jonge Britten krijgen die schuur geheid in brand met meezingers als deze.

Even bijkomen, verkoeling zoekend in een frisse pint in de lommerte

Na dat jeugdig geweld kunnen we even verpozen, bij voorkeur rond onze favoriete ouwe boom voor de Main Stage. We rekenen op Black Rebel Motorcycle Club om daar de gepaste soundtrack bij de voorzien met hun hete mix van rock ’n roll, blues, en een streepje soul.

DDT! (drinking, dancing & tanning)

Edoch, we zijn hier niet om neer te liggen (tenzij het echt niet anders kan). Opveren, een maximum aan kleren uitspelen (hou het festival wel visueel rein – indien u nog té bleek bent zou u sneeuwblindheid kunnen veroorzaken bij uw buur), en de dansbenen insmeren met ganzenvet: Vampire Weekend is aan de beurt. Het zijn dan wel rijkeluiskindjes en dekselse hipsters, maar hun zomerse klanken jagen iedere mogelijke wolk met een identiteitscrisis richting Noord-Frankrijk. Ook op de laatste worp van deze heren uit Brooklyn staan behoorlijk wat kleppers, dus wij voorspellen hier een vroegtijdig hoogtepunt (niet dat we daar verder iets van kennen).

Ik heb altijd een aansteker op zak. Niet omdat ik rook, maar omdat ik bepaalde nummers echt graag hoor.

We moeten niet wijken, maar iedere vorm van feestgedruis zal nu toch danig in de kiem gesmoord worden. Het recentste werk van The National blijkt andermaal verstoken van alle hoop of andere opbeurende gevoelens, maar dat maakt het er niet minder genietbaar om. Zelf vinden we frontman Matt Berninger maar een aansteller (je staat bijna vijftien jaar op het podium, hoe lang kan zoiets onwennig blijven?!), maar zijn band krijgt ons iedere keer weer stil. Iemand zin om nen trage te dansen?

De evacuatieoefening

Hoogste tijd om te verkassen nu. Het hoofdpodium wordt na The National beklommen door Green Day. Naar puberteit hebben we evenveel heimwee als naar de bijhorende puisten en slecht passende kleren, dus deze kelk laten we aan ons voorbijgaan. Onze nationale drum ’n basstrots Netsky sluit de Main Stage af, live godbetert. Allemaal goed en wel, maar drum ’n bass is de soundtrack bij de koortsdromen die ons na steviger weekends wel eens durven overvallen, dus ook hiervoor passen we met de glimlach.

KNALLEN!

Nee, dan gaan we ons liever de pleuris zweten bij Dizzee Rascal. Goeie lyrics? Vernieuwend? Muzikaal interessant? Driewerf neen, maar de man heeft wél het talent om de gehele Klub C Bonkers te krijgen, dus u vindt ons daar. Bloody Beetroots hebben we intussen al meermaals gezien, en we herinneren ons van geen enkele keer iets. Dat is ofwel een zeer goed teken, ofwel net het omgekeerde. Anywho: ze staan niet meer op onze lijst, al weet je natuurlijk nooit waar de stroom je heen leidt.

Een slaapmutsje

Dan liever naar The Barn, waar Sigur Rós speelt. Deze Ijslanders zijn intussen een vaste waarde. Hun etherische klanken hebben onze teergevoelige ziel al meer dan eens van het broodnodig zalvende laagje balsem voorzien. We hopen alleen dat ze ons niet al te zeer in vervoering brengen en we de weg naar onze tent nog terugvinden!

Horen we daar nog geruis in het struikgewas rond de Doghouse op Camping A1?!