Rock Werchter 2012 - een persoonlijke agenda (2)

Achtergrond

Net als bij iedere rechtgeaarde muziekliefhebber heeft het nieuws uit Schueremanskamp ons ettelijke maanden in de ban gehouden. Eerste namen, nieuwe namen, een nieuw podium, ticketprijzen, opening van de voorverkoop: we hebben het allemaal op de voet gevolgd. Nu we in de laatste rechte lijn komen voor de start van wat niet anders dan een briljante festivalzomer kan worden, en ook de laatste details bekend gemaakt zijn, wordt het tijd om onze persoonlijke agenda op te stellen.

Omdat we onszelf kennen, en we weten dat de lokroep van de welgekomen verkoeling die de reuzenpopulieren en de bekertjes lauw bier ons gewoonlijk brengen maar al te vaak onweerstaanbaar blijken, trachten we onze ambitie enigszins in te perken, en verplichten we onszelf een paar groepen zonder excuus te gaan bekijken. De overige bezienswaardigheden markeren we als “treeview”, omdat we hopen er toch wat van mee te pikken in de lommerte onder de bomen.

DAG 3

M83 (Pyramid Marquee, 20:30 – 21:30)
Synthpop met ijzersterke melodieën en dromerige teksten, uiterst dansbaar en van het aanstekeligste dat we de afgelopen jaren gehoord hebben. Met ‘Hurry Up We’re Dreaming’ lijkt de Fransman Anthony Gonzales in 2011 zijn ticket naar het sterrendom afgeleverd te hebben. Wij zijn alvast fan, en de Marquee zal het geweten hebben.

Michael Kiwanuka (The Barn, 13:45 - 14:35)
Toen we Home Again voor het eerst te horen kregen stokte onze adem. Kiwanuka, een 23-jarige Londenaar met Oegandese roots, mengt soul en folk, en bedient zich daarbij van zulk een prachtig gitaarspel en zo’n fantastisch stemgeluid dat hij er alles en iedereen het zwijgen mee kan opleggen. De lauwerkransen die hem langs alle kanten toegedicht worden zijn geenszins onterecht: één van dé revelaties van 2012.

My Morning Jacket (The Barn, 19:30 – 20:30)
Met ‘Z’ laten deze baardige heren in 2005 de coutryrock van hun beginjaren voor het eerst gedeeltelijk achter zich om plaats te maken voor een meer eigentijds en vooral hitgevoeliger geluid. Het legt hen geen windeieren, zowel bij de critici als op commercieel vlak. Wie deze band al live aan het werk heeft mogen zien, weet dat spelplezier bij My Morning Jacket altijd de bovenhand haalt op het blind naspelen van hun eigen succesnummers. Verwacht kopstoten van songs, afgewisseld met lang uitgesponnen gitaarsolo’s en de galmende stem van Jim James. Ideale festivalmuziek, quoi.

Treeview:

Wat een weelde deze zaterdag: de programmatoren gunnen ons werkelijk geen seconde rust. ’t Hof Van Commerce steekt als eerste vandaag de Main Stage in de hens (14:00 – 14:50), en enige uren later komt het wild rockende Wolfmother (16:45 – 17:35) er alles behalve blussen. Nufolkliefhebbers worden op hun wenken bediend met publiekslievelingen Mumford and Sons (Main Stage, 19:55 – 20:55) en Noah and the Whale (The Barn, 15:30 – 16:30). Agnes Obel (The Barn, 21:30 – 22:30) leverde in 2011 met Riverside één van de mooiste nummers van het jaar af, en we zijn benieuwd wat deze jongedame nog meer in haar mars heeft. De Nigeriaans-Duitse Nneka (Pyramid Marquee,  16:30 – 17:30) stapelt accolades op als waren het oude tijdschriften, en ook singer-songwriter Ben Howard (Pyramid Marquee,  18:30 – 19:30) heeft zijn strepen intussen al méér dan verdiend. Als kers op de taart hopen we ook nog wat van popgodin Regina Spektor (Pyramid Marquee,  16:30 – 17:30) mee te pikken, om aansluitend de nacht in te zetten op de beats van Paul Kalkbrenner (00:30 – 02:00).

DAG 4

Onmisbaar:

Noel Gallagher’s High Flying Birds (Main Stage, 18:00 – 19:00)
Je bent voor Oasis of je bent het niet, maar niemand kan ontkennen dat Noel Gallagher, het brein achter dat ter ziele gegane Britpopfenomeen, één van de meest getalendeerde songschrijvers van zijn generatie is. En met zijn High Flying Birds heeft hij zelfs de strengste critici ervan kunnen overtuigen dat hij ook zonder broerlief kan beklijven. Wij maken ons op voor een uurtje onversneden vakmanschap op de Main Stage, en daar hoeven we zelfs geen Wonderwall voor te horen.

Die Antwoord (Pyramid Marquee, 17:35 – 18:35)
Twee jaar geleden al zorgde dit Zuid-Afrikaanse hiphopduo voor uitzinnige taferelen in de Marquee van Pukkelpop. Met opzwepende beats en snijdende raps beuken ze op het publiek in, dat murw gedanst en schor geroepen achter blijft. Een sensatie, en geheel terecht!

M Ward (The Barn, 16:35 – 17:35)
Matthew Ward treedt de laatste jaren vaak voor het voetlicht als deel van supergroep Monsters of Folk, of als de helft van het sixties popduo She & Him dat hij samen met actrice Zooey Deschanel vormt, maar laat ons niet vergeten dat de man onder eigen naam al jarenlang parels van platen op de wereld loslaat. Op het snijpunt van pop, rock en folk, behept met een voorliefde voor Daniel Johnston en andere obscure helden van het alternatievere circuit: M Ward is het ontdekken meer dan waard.

Treeview:

Van de liveshows van de Red Hot Chili Peppers (Main Stage, 23:30 – 01:00) herinneren we ons eigenlijk enkel het valse gejank van Antony Kiedis, maar alleen al omwille van hun palmares is de kans groot dat we ze toch nog gaan gadeslaan. Een soortgelijk verhaal wat Florence + the Machine (Main Stage, 19:45 – 20:45) betreft: het bombast ligt er voor ons vaak iets te dik op, maar in beperkte doses kunnen we de roodharige furie zeker appreciëren. Ook het anachronistische van de broer en zussen van Kitty, Daisy & Lewis (Pyramid Marquee, 15:45 – 16:45) draagt onze goedkeuring weg, en Isbells (The Barn, 13:15 – 14:00) is als vaderlandse Boniver het bekijken zeker waard.

En dan... slaap!