#RIPEddieVanHalen - Van Halen - Somebody Get Me A Doctor (1979)
De weemoed om het verscheiden van de immer goedlachse gitarist Edward Lodewijk Van Halen was nog maar net aan het bezinken of daar verscheen een giftige column in de kwaliteitskrant De Standaard om de nalatenschap van Eddie te dissen, misplaatst en bovendien matig geschreven, vol met cliché’s die al heel lang uit de mode zijn zoals “hairmetal”, “tijgerstrepen”, “synthesizerriff”, ‘haarbanden”,... (tussen haakjes: Van Halen bestond al in 1975, toen de term “hairmetal” nog moest uitgevonden worden). Wij betuigen graag voluit onze liefde aan het luide kwadrant Van Halen / AC/DC / Cheap Trick / Kiss, omdat het gewoon de strafste riffs, de beste refreinen en een hele hoop good clean fun herbergt. Daarom presenteren wij ter compensatie een week lang onze favoriete Van Halen-songs.
Akkoord, de eerste plaat sloeg iedereen met verstomming en bij de tweede, 'II', was de verrassing er vanaf, maar het was toch nog altijd deftig smullen voor de hardrockers. De toon was iets lichter (Beautiful Girls, You’re No Good) en er was meer aandacht besteed aan de singles (Dance The Night Away) die duidelijk harder mikten op mainstream succes, maar wij hielden van de vintage Van Halen die een tikje wars (D.O.A.) en stevig waren (Somebody Get Me A Doctor). Het was en bleef grootse hardrock.
Tekenend is ook dat alle lp’s in de eerste David Lee Roth-periode (zes stuks tussen 1977 en 1984) geproducet werden door Ted Templeman die op die manier een beetje het vijfde Van Halen-lid werd. Wie dacht dat hij daarmee in de hardrock gebeiteld zat, vergist zich, want de brave man had ook Van Morrison ('Tupelo Honey', 'It’s too Late To Stop Now'), Captain Beefheart ('Clear Spot'), Little Feat ('Sailin’ Shoes', 'Time Loves A Hero') en een hele reeks Doobie Brothers op zijn conto staan.
En blijkbaar had hij minder troebels met David Lee Roth, want ook diens solowerk werd door Templeman in goede banen geleid. Naar verluidt hebben diezelfde troebels met de zanger in 1982 ertoe geleid dat gitarist Eddie Van Halen “bijna” ingelijfd werd door Kiss, eigenlijk de ontdekkers van Van Halen. Gene Simmons liet hen een eerste demo opnemen in New York in 1976 en betaalde zelfs voor hun podiumoutfit. Soortgelijke personeelsproblemen en "onoverkomelijke" onverenigbaarheden zorgden ervoor dat Kiss-gitarist Ace Frehley zorgvuldig de deur werd gewezen en tezelfdertijd worstelde Van Halen met de strapatsen van David Lee Roth. Gene Simmons: “So I take [Eddie] to lunch across the street and he actually tells me: ‘I want to join Kiss. I can’t take Roth – he’s driving me nuts.’" Waarop Simmons antwoordt: "'Don’t do it. Stay with the band you started. There’s no role for you – you’re too big. You cast too much of a shadow to be the guitar player in Kiss.’ And he went back and he was miserable for the next 20 or 30 years. But it would never have worked".
Paul Stanley weerlegt dat verhaal: “No, Eddie Van Halen did not almost join Kiss. I think there was some strife within [Van Halen] at that point, for him, and Eddie came down [to our studio] just to see what was going on. And I remember he was really blown away by the solo in 'Creatures [Of The Night]'. He said, 'Get that guy.' That guy who played the solo in 'Creatures' was a guy named Steve Farris, who was in a band called Mister Mister, who had a bunch of hits. But the guitar player was great.”
Wat er ook van zij, geniet van deze knaller.