#RIPEddieVanHalen - Van Halen - Runnin' With the Devil (1978)
De weemoed om het verscheiden van de immer goedlachse gitarist Edward Lodewijk Van Halen was nog maar net aan het bezinken of daar verscheen een giftige column in de kwaliteitskrant De Standaard om de nalatenschap van Eddie te dissen, misplaatst en bovendien matig geschreven, vol met cliché’s die al heel lang uit de mode zijn zoals “hairmetal”, “tijgerstrepen”, “synthesizerriff”, ‘haarbanden”,... (tussen haakjes: Van Halen bestond al in 1975, toen de term “hairmetal” nog moest uitgevonden worden). Wij betuigen graag voluit onze liefde aan het luide kwadrant Van Halen / AC/DC / Cheap Trick / Kiss, omdat het gewoon de strafste riffs, de beste refreinen en een hele hoop good clean fun herbergt. Daarom presenteren wij ter compensatie een week lang onze favoriete Van Halen-songs.
We wisten dat Eddie zwaar ziek was, maar het was desondanks een vreemde tijding dat hij plots echt ging “rennen met de duivel”. We zijn hem altijd blijven volgen maar die eerst drie ('Van Halen', 'Van Halen II' en 'Women And Children First') beheersten ons leven tussen pakweg 1978 en 1981 onder fel aanvuren van wijlen Alfred Lagarde, die in zijn 'Betonuur' op Hilversum 3 elke dinsdagavond de Nederlandse roots maar wat graag benadrukte. Ze waren ooit bij hem in de studio en haalden daar zelfs nog een paar Amsterdamse krachttermen boven.
Als ooit het woord "hedonisme" gebruikt wordt in combinatie met een hardrockgroep, dan was Van Halen kandidaat. Eddie zal nog lang de maatstaf blijven waaraan de betere hardrockgitarist de skills afmeet. Laten we aftrappen met het eerste nummer dat we ooit hoorden van de geëmigreerde Amsterdammers: Runnin' With The Devil dat door Lagarde luidkeels en met de nodige bombarie in de Hilversumse ether werd geflikkerd.
Wat was dat?! Hier werden alle registers opengetrokken. Niet toevallig was het ook het eerste nummer op de debuutplaat, ongecompliceerd en vol zelfvertrouwen titelloos gehouden. Het begon met die sirene-achtige intro, die Eddie Van Halen had samengesteld met autoclaxons, een autobatterij en een footswitch (samples bestonden toen simpelweg niet). Maar ze hanteerden deze DIY-pedaal ook al in de clubs, die ze sinds 1975 lustig en onvermoeibaar plat speelden. Alle ingrediënten, die Van Halens handelsmerk werden, zaten erin: de vocale uithalen van David Lee Roth, Eddie's gitaarerupties, de achtergrondvocalen van bassist Michael Anthony en het immer voortrollende drumgeroffel van Alex Van Halen.
Het nummer had een grote fan in de persoon van Kiss-bassist Gene Simmons, die een demo van hen opnam in New York, hetgeen niet onmiddellijk een contract opleverde, maar wel volop de aandacht trok. Het constante touren zorgde ervoor dat ze helemaal geen studio-trucs nodig hadden, maar opnamen wat ze al jaren live met veel overtuiging brachten: what you hear is what you get.
Voor de popquizzers: de tekst van het nummer is geïnspireerd op Runnin' From The Devil van soulformatie The Ohio Players uit 1974. En Soulwax hanteerde op haar beurt een sample van het Van Halen-nummer in 2005 in Teachers.