#RIPEddieVanHalen - Van Halen - Loss Of Control (1980)
De weemoed om het verscheiden van de immer goedlachse gitarist Edward Lodewijk Van Halen was nog maar net aan het bezinken of daar verscheen een giftige column in de kwaliteitskrant De Standaard om de nalatenschap van Eddie te dissen, misplaatst en bovendien matig geschreven, vol met cliché’s die al heel lang uit de mode zijn zoals “hairmetal”, “tijgerstrepen”, “synthesizerriff”, ‘haarbanden”,... (tussen haakjes: Van Halen bestond al in 1975, toen de term “hairmetal” nog moest uitgevonden worden). Wij betuigen graag voluit onze liefde aan het luide kwadrant Van Halen / AC/DC / Cheap Trick / Kiss, omdat het gewoon de strafste riffs, de beste refreinen en een hele hoop good clean fun herbergt. Daarom presenteren wij ter compensatie een week lang onze favoriete Van Halen-songs.
Yep, deze week duurt acht (8) dagen, alleen maar om bepaalde kwaliteitskranten te plagen. En we eindigen deze iets langere week met onze favoriete Van Halen-schijf die wijlen Hilversum 3-dj Alfred Lagarde menige dinsdagavond in zijn Betonuur ruim de aandacht gaf.
Toen begin 1980 'Women And Children First' uitgebracht werd, kwamen Eddie en Alex Van Halen daar live konde van doen in hun beste ver-Amerikaniseerde Nederlands (opgegroeid in Nijmegen en vanaf het respectievelijk achtste en negende jaar geëmigreerd naar Pasadena, California, USA).
Op 'Women And Children First' gingen ze steeds meer de randen van de hardrock opzoeken. Voor de kenners: op Could This Be Magic komt zelfs countryvedette Nicolette Larson (ook bekend van de bijdragen aan Comes A Time voor Neil Young) een stukje meekwelen. And The Cradle Will Rock was de single, maar voor mij was het prijsbeest Loss Of Control, dat in alle onstuimigheid en staccato gedender en passant de speed- of trashmetal avant la lettre lanceerde evenals de bedoelde of onbedoelde reactie op punkrock of surfmuziek. "More ragged than the knees of Joey Ramone's jeans. Loss Of Control sees Van Halen accelerate faster than anyone else on the block before the trash genre emerged in the mid-eighties. Strip away the vocals, bass and drums and it is pure surf guitar rock, a kind of amped-up Wipe-out", schreef het Engelse magazine Sounds toendertijd. Live ingespeeld in de studio en volgens David Lee Roth hun kijk op een losgeslagen zaterdagavond, wanneer alle remmen los gaan.
En om deze Van Halen-tributeweek helemaal af te ronden: de waarheid rond de M&M’s-anecdote. U weet wel: Van Halen had in de rider staan dat er backstage M&M’s moesten zijn, maar er mocht geen enkele bruine M&M in het lot zitten. Anders zou de groep het concert annuleren op kosten van de organisator, hetgeen toch al vlug enkele miljoenen dollar zou kosten. Decennialang stond deze "verordening" voor de decadentie en verregaande verwaandheid van de rock-‘n-roll-business, maar de echte reden voor deze maffe order was dat de groep wou dat men de rider ernstig nam. Van Halen had een enorm kostbare lading geluid- en lichtapparatuur mee op sjok, maar de hallen en stadia waar men speelde waren oorspronkelijk niet ontworpen voor grote rockconcerten. En zonder specifieke richtlijnen zouden de oude vloeren en podia het kunnen begeven met alle gevaar vandien voor publiek, crew en materiaal. Om dit te voorkomen en opdat iedere specifieke richtlijn zou opgevolgd worden, werden bizarre vragen in het contract "verstopt" waaronder ook de bruine M&M-clausule, die een eigen leven ging leiden. Van Halen: “It was a canary in a coalmine to indicate that the promoter may have not paid attention to other more important parts of the rider, and that there could be other bigger problems at hand.” Voilà, de mop, die er eigenlijk geen was, verklaard.
Geïsoleerde gitaartrack Loss Of Control: