#RIPDavidCrosby - Bob Dylan - 2 X 2 (1990)
Gezien de hoge leeftijd van menig rockster, kunnen we ons wel verwachten aan een onheilstijding dat deze of gene het tijdelijke met het eeuwige verwisselde. We gaan er hier hopelijk geen gewoonte van maken, maar met het verscheiden van David Crosby verdwijnt toch wel een productief strottenhoofd. De man ging meer dan eens door het oog van de naald, maar hij diende nu dan toch finaal afscheid te nemen. Bijzondere componist, superstraffe stem en talent dat hij ook veelvuldig uitleende voor het werk van anderen.
Producer Don Was had op 'Nick Of Time' van Bonnie Raitt al gesteund op de succulente backgroundvocals van David Crosby en die positieve ervaring indachtig, deed hij in 1990 hetzelfde voor Bob Dylans 'Under The Red Sky', goed wetende dat de twee er ook al een lange knipperende vriendschapsband op na hielden. Crosby kwam niet altijd goed overeen met mensen. Integendeel, hij stond niet bekend als een "stabiele" vriend, mede door excessen in drank en medicinale middelen.. Maar voor Dylan had hij een boon, omdat het ook ging om iemand die er bijwijlen een geprikkelde natuur op na hield en graag controle en afstand houdt, ook in vriendschappen.
Naar verluidt waardeerde Dylan de excentrieke natuur van Crosby wel en hield hij er wel van dat hij de al dan niet gewilde kunde had “to freak people out”. De relatie dateerde al van 1965, toen The Byrds voor het debuut Mr. Tambourine Man van Dylan opnamen, nog voor hij het nummer zelf had opgenomen en uitgebracht. Op het debuut stonden maar liefst vijf Dylan-composities.
Volgens David Crosby was de cover van The Byrds voor Dylan ook een bepalende factor in diens evolutie naar de zogenaamde “elektrische” periode. “He came to hear us do the song”, vertelde Crosby aan Stereogum. “It was a crucial moment in Bob’s life. I don’t think he had heard anyone play his stuff electric before that. I’m pretty sure. We were the first ones. When we played Tambourine Man for him, you could hear the gears going in his head, man. He was watching intensely. He went straight out and got himself an electric band. Right away. Like, the next day. He knew what that was. He knew what we did.”
Dylan zegt in 'Chronicles: Volume One' over David Crosby: “Crosby was a colorful and unpredictable character, wore a Mandrake the Magician cape, didn’t get along with too many people and had a beautiful voice — an architect of harmony. He was tottering on the brink of death even then and could freak out a whole city block all by himself, but I liked him a lot. He was out of place in The Byrds. He could be an obstreperous companion.”
Crosby op zijn beurt over Dylan: “He’s friendly, but he’s not out front. He doesn’t let you in. You’ll say, ‘Bob, where do you live?’ And he’ll say, ‘Well, you’re looking at a man that has no home.’ He’d be telling you about life instead of telling you he lived in Malibu. He’s not an easy guy. To this day, he’s not an easy guy. He doesn’t welcome you in with open arms and show you who Bob is. He likes being mysterious. He likes being oblique. And he’s smart enough to pull it off. He’s a very interesting guy to be friends with. Very interesting. But he is crazy as a f***ing fruit fly, you look at an artist and you have to look at their art. Their art speaks for them better than they do. That’s where you see who they are. Not their bad-boy behavior.”