#RiifORama - The Smiths - How Soon Is Now? (1984)
Zeven riffs hebben we u afgelopen week geserveerd. Maar eigenlijk krijgen we er in deze digitaal gesynthetiseerde tijden niet genoeg van en voegen we er deze week graag nog eens eigengereid een paar analoge riffs aan toe.
Strikt genomen geen riff in de ware zin van het woord, maar een simpel akkoord dat dermate specifiek door de versterker gejaagd wordt met een zwaar tremolo-effect in heuse dronestijl, waarbij het dezelfde potentie en kracht heeft als een überherkenbare riff. Twee seconden in het nummer en je weet: How Soon is Now? En te weten dat het een B-kantje was.
Misschien wel de meest magistrale Smiths-song ever en dat is al geen klein bier in de magistrale backcatalogue van het Manchester viertal. In 1984 wisten Morrissey en vooral Marr geen blijf met de creativiteit en de gemiddelde output van een lp om de twee jaar was te simpel. Zij deden liever één lp per jaar en dan nog tussendoor twelve inches met extra nummers, die niet op de lp stonden of verzamelaars met extra nummers die evenmin op de lp’s stonden. "Less is more", was niet weggelegd voor The Smiths. Zij hielden meer van het debiet van de gemiddelde sixtiesgroep, die zich ook niet hield aan de wetmatigheden van de industrie, die de tijd wou nemen om dingen “te promoten”.
How Soon Is Now? als B-kantje posteren op de single William, It Was Really Nothing, faut le faire! Een A-kant, if there ever was one, maar de platenfirma was niet overtuigd. Eens de single uit was, was er geen houden aan en de status van de B-kant ging al heel snel door het glazen plafond om een absolute cult-status te verwerven. Ook Johnny Marr beschouwt het vandaag nog altijd als hun "most enduring record".
Over zanger Morrisseys legendarische verlegenheid en sindsdien een anthem voor de asocialen. In tegenstelling tot vele andere Smiths-songs een complexe productie, waarover Marr in Guitar Magazine verklaarde: "I wanted it to be really, really tense and swampy, all at the same time. Layering the slide part was what gave it the real tension. The tremolo effect came from laying down a regular rhythm part with a capo at the second fret on a Les Paul, then sending that out in to the live room to four Fender Twins. John was controlling the tremolo on two of them and I was controlling the other two, and whenever they went out of sync we just had to stop the track and start all over again. It took an eternity."
Over de atypische lange intro zei hij in Rolling Stone: "I wanted an introduction that was almost as potent as Layla. When it plays in a club or a pub, everyone knows what it is. We installed red lightbulbs in our London studio to create the perfect atmosphere to record this song in." En Morrissey leende de tekstlijn "I am the heir to nothing in particular," van de negentiendeëeuwse roman 'Middlemarch' van George Elliot. Grappig ook: producer John Porter verstond de openingslijn verkeerd en dacht gehoord te hebben: “I am the sun, I am the air”, en antwoordde: "Ah, great, a song with the elements!"
The Smiths, ook legendarisch voor het weigeren van het maken van muziekvideo’s, maakte een uitzondering voor US-label Sire, waarbij Paula Greif, die ook verantwoordelijk was voor het artwork, de opdracht kreeg: "Find some performance footage and put a girl in it." Ze vond beelden van een optreden in Leicester in 1984 en mixte die zonder inbreng van de groep met een dansend model. Morrissey haatte de video en vertelde in Creem: "It had absolutely nothing to do with The Smiths. Quite naturally we were swamped with letters from very distressed American friends saying, 'Why on earth did you make this foul video?' And of course it must be understood that Sire made that video, and we saw the video and we said to Sire, 'You can't possibly release this... this degrading video.' And they said, 'Well, maybe you shouldn't really be on our label.' It was quite disastrous."