#RiffORama - David Bowie - Rebel Rebel (1974)
De ep ‘Cryptic Messages’ is al eventjes uit (van 2021), maar hij verdient zonder meer onze aandacht door de optimistische vorm van instrumentale artrock. Voor het Finse Oddtomatic is dit debuut de ideale opmaat voor het album dat voor 2024 aangekondigd is.
Toen we dit op Avro's Toppop zagen en hoorden passeren, was er grote opwinding over de riff en het refrein, maar ook een beetje schrik, want David Bowie zag er angstaanjagend uit met dat ooglapje en het uitgeteerde lichaam. Achteraf gezien bleken een dieet van wit poeder en nachten zonder slaap de oorzaak.
Een bepalende song in de hele glamrockperiode, waarin Bowie het glamrockimago ten top voert (uitspelen van het androgyne voorkomen) en tegelijkertijd de rest alweer een stap voor is, want hij verandert in de seventies sneller van imago dan het publiek kan volgen. Maar topsong met een onweerstaanbare riff en sleutelsong op de donkere 'Diamond Dogs'-lp (met een hoes van de Belg Guy Peelaert).
Oorspronkelijk was het nummer bedoeld voor de musical 'Ziggy Stardust' in 1973, over een jongeman die rebelleert tegen zijn ouders door het dragen van make-up en vrouwenkleren, iets wat hij met zijn maat Marc Bolan deelde: “So we became really close friends. Marc took me dustbin shopping. At that time Carnaby Street, the fashion district, was going through a period of incredible wealth and rather than replace buttons on their shirts or zippers on their trousers, at the end of the day they'd just throw it all away in the dustbin. So, we used to go up and down Carnaby Street, this is prior to Kings Road, and go through all the dustbins around nine, ten o'clock at night and get our wardrobes together. That's how life was, you see.”
De killerriff wordt vaak toegeschreven aan gitarist en sidekick Mick Ronson, maar die was in 1973 uit het zicht om een solocarrière na te streven. De riff is van Bowie zelf en er bestaat een geniale anekdote over: “One night, I was in London in a hotel trying to get some sleep. It was quite late, like eleven or twelve at night, and I had some big deal thing on the next day, a TV show or something, and I heard this riff being played really badly from upstairs. I thought, 'Who the hell is doing this at this time of night?' On an electric guitar, over and over [sings riff to Rebel Rebel in a very hesitant, stop and start way]. So I went upstairs to show the person how to play the thing (laughs). So I bang on the door. The door opens, and I say, 'Listen, if you're going to play...' and it was John McEnroe! I kid you not (laughs). It was McEnroe, who saw himself as some sort of rock guitar player at the time. That could only happen in a movie, couldn't it? McEnroe trying to struggle his way through the Rebel Rebel riff." Het is echter niet bekend of David Bowie een beetje kon tennissen, dat was iets dat McEnroe dan weer wel een beetje kon.