#RiffORama - Blue Öyster Cult - (Don’t Fear) The Reaper (1976)
Zeven riffs hebben we u afgelopen week geserveerd. Maar eigenlijk krijgen we er in deze digitaal gesynthetiseerde tijden niet genoeg van en voegen we er deze week graag nog eens eigengereid een paar analoge riffs aan toe.
Machtig mooi nummer met een hemelse riff die bijna om totaal verkeerde redenen roemrucht werd door het befaamde "more cowbell"-filmpje met Will Ferrell en Chistopher Walken in 'Saturday Night Live' in 2000.
(Don't Fear) The Reaper werd geschreven en gezongen door de leadgitarist van Blue Öyster Cult, Donald Roeser, ook wel bekend als Buck Dharma. Het gerucht deed de ronde dat het over zelfmoord ging, maar het gaat eigenlijk over de onvermijdelijkheid van de dood en de overtuiging dat we er niet bang voor moeten zijn. Toen Dharma het schreef, dacht hij na over wat er zou gebeuren, als hij op jonge leeftijd stierf en in het hiernamaals zou worden herenigd met dierbaren. Bij Dharma werd een onregelmatige hartslag vastgesteld, wat hem aan het denken zette over sterfelijkheid en hem tot het lied inspireerde: "Ik dacht dat ik misschien niet zo lang meer zou leven. Er is bij mij een hartaandoening vastgesteld en je geest begint met je op de loop te gaan - vooral als je jong bent. Dus daarom heb ik het verhaal geschreven. Stel je voor dat je de dood kunt overleven in termen van je geest. Je geest zal zegevieren."
Hij schrok toen hij hoorde dat veel luisteraars het interpreteerden als een lied dat zelfmoord aanmoedigde. Het pleit voor moed in het aangezicht van de dood, maar suggereert op geen enkele manier dat we het actief moeten bewerkstelligen: "Het gaat niet over zelfmoord, hoewel mensen dat min of meer opmaken uit de Romeo en Julia-referentie". Met betrekking tot de tekst "Veertigduizend mannen en vrouwen elke dag", gokte Dharma naar het aantal mensen dat elke dag stierf. Het was een onderschatting. In die tijd stierven wereldwijd ongeveer honderdvijfendertigduizend mensen per dag.
De teksten van Blue Öyster Cult zijn altijd diepzinnig geweest. Ze staan zeker open voor interpretatie en iedereen lijkt eigen gedachten te hebben over wat dingen betekenen: "We laten mensen dat met opzet doen: eigen conclusies trekken uit de tekst." Blue Öyster Cult werd beschouwd als een cultband, ergens in het rijk van heavy metal met complexe en vaak verbijsterende teksten over het bovennatuurlijke. De aanhangers namen de tijd om te begrijpen dat BÖC net als Black Sabbath uitstekend muzikaal vakmanschap combineerde met fantasie en dat ze niet voor iedereen waren weggelegd. De meeste muziekcritici waardeerden de band en sommigen werkten voor hen. Manager-producer Sandy Pearlman schreef voor het muziektijdschrift Crawdaddy! net als Richard Meltzer, die enkele teksten aan de Cult heeft bijgedragen. Patti Smith schreef zelfs enkele teksten voor de band, toen ze nog muziekjournalist was (ze was de vriendin van BÖC-toetsenist Allen Lanier).
Getekend bij Columbia Records, verkochten de eerste drie lp’s elk een paar honderdduizend, maar zonder hitsingles. Don't Fear The Reaper veranderde dat allemaal. Uitgebracht als de eerste single van vierde album 'Agents Of Fortune' , stelde het hen bloot aan een veel breder publiek, wat goed was voor de zaken, maar slecht voor de kunst. Op het volgende album 'Spectres' voelden ze de druk om nog een hit te schrijven en de resultaten vielen tegen. "The Cult is nooit voorbestemd om succesvol te zijn in een format", zei Buck Dharma in een interview in 1980 met NME . "Om een singlesband te zijn, moet je de toevallige koper voor je winnen."