#RickenbackerRules - The Smiths - This Charming Man (1983)
De Rickenbacker, die prachtige, Amerikaanse semi-akoestische gitaar met de ronde vorm in vintage kleuren die zowel in zessnarige als in twaalfsnarige vorm menige rock-'n-rollklassieker zo typische inkleurde. Er zijn er zoveel dat het niet bij één week kon blijven. En dus gaan we twee weken lang de hort op met songs, ingespeeld met die fantastische gitaar.
Gitaarheld par excellence Johnny Marr is een groot liefhebber en het instrument leent zich ook perfect voor de melodische en harmonische kracht die Marr meestal in zijn werk tracht te leggen. This Charming Man is een perfect voorbeeld van hoe je deze gitaar in dienst van een prachtige song stelt.
Een klassiek nummer van één van de laatste grote Britse klassieke rockgroepen De hoofdrolspeler wordt na een platte band benaderd door "a charming man in a charming car", maar de avances worden geweigerd, want hij heeft geen "stitch to wear". Morrissey licht toe: "For years and years I never had a job, or any money. Consequently I never had any clothes whatsoever. I found that on those very rare occasions when I did get invited anywhere I would constantly sit down and say, 'Good heavens, I couldn't possibly go to this place tonight because I don't have any clothes, I don't have any shoes.' So I'd miss out on all those foul parties. It was really quite a blessing in disguise."
Morrissey leende de mooie lijn "A jumped-up pantry boy / who never knew his place", van de film 'Sleuth' uit 1972 met Laurence Olivier en Michael Caine. Marr schreef het nummer speciaal voor een Peelsessie op BBC Radio. John Peel was een onvoorwaardelijke Smiths-fan. Johnny Marr: "I remember writing it, it was in preparation for a John Peel single. I wrote it the same night as 'Pretty Girls Make Graves' and 'Still Ill.'" Peel speelde de versie van This Charming Man verscheidene keren en het nummer kreeg gigantisch veel bijval; hetgeen platenlabel Rough Trade overstag deed gaan om het als single uit te brengen, terwijl de keuze van de band eerder op Reel Around The Fountain viel.
David Cameron vertelde in 2006 dat het nummer behoorde tot zijn "Desert Island Discs", waarop Marr en Morrissey voor één keer, ongewild nog eens front vormden. Marr opperde onmiddellijk op Twitter: "David Cameron, stop saying that you like The Smiths, no you don't. I forbid you to like it", terwijl Morrissey Cameron vooral afviel voor zijn engagement voor de jacht op herten.
The Smiths brachten het nummer voor het eerst op Top Of The Pops in 1983, alwaar Morrissey ook zijn gladiolenact opvoerde. Marr: "Morrissey was using those gladioli in a way that was far from fey, almost brandishing them. Morrissey provided flamboyance, the rest of us wore sweaters and provided a streetwise, gang aspect. We'd had a year of rejections, getting in the trenches; nothing had been handed to us on a plate and we were ready."
Oasis-gitarist Noel Gallagher was één van de fans die onmiddellijk mee was: "None of my mates liked them — they were more hooligan types. They came into work and said 'F*ckin' hell, did you see that poof on Top Of The Pops with the bush in his back pocket?' But I thought it was life-changing." Yep, net zoals het met ons geschiedde op Breekend 1984. En toen waren ze daar, in Limburg met die wonderlijke eerste lp op zak. De bloemen lagen klaar. Ei zo na waren we er niet geraakt wegens een dubbele beenbreuk, maar op krukken werden we vlak aan de PA op een verhoog gehesen zodat we alles, maar dan ook alles probleemloos tot in de kleinste details konden volgen. We konden de prettige tsunami aan akkoordenwisselingen van Marr perfect volgen, maar nooit doorgronden. Magisch! Enfin, u begrijpt: dit is zo één van de lifechangers waarover ook Gallagher het zonet had.