#RickenbackerRules - The Byrds - The Bells Of Rhymney (1965)

De Rickenbacker, die prachtige, Amerikaanse semi-akoestische gitaar met de ronde vorm in vintage kleuren die zowel in zessnarige als in twaalfsnarige vorm menige rock-'n-rollklassieker zo typische inkleurde. Er zijn er zoveel dat het niet bij één week kon blijven. En dus gaan we twee weken lang de hort op met songs, ingespeeld met die fantastische gitaar.

Wellicht, de grootste promotor en beheerser van de “Rick”, meer bepaald in de twelve-string versie. Tom Petty, een fan en bewonderaar, verbaasde zich altijd over de kunde waarmee Roger McGuinn dat deed: “Yeah, I play the Rick with a pick. But Roger McGuinn plays with those fingerpicks, banjo style: it always amazes me how he gets them in between the strings. He’s really great at it. It’s his thing, really.” Yep, helemaal zijn ding. Tot in de perfectie maar altijd in dienst van de song.

Roger McGuinn speelt Rickenbacker sinds 1964, toen The Byrds zwaar beïnvloed werden (zoals de meeste Amerikaanse groepen uit die periode) door The Beatles. McGuinn plaatste een pickup in zijn akoestische Gibson om de rijkelijke twelvestringklank van George Harrison te benaderen, maar dat lukte maar halvelings. Tot hij de film 'A Hard Day’s Night' zag, die in de Amerikaanse filmzalen werd gelanceerd vanaf augustus 1964. De perfecte gelegenheid om niet alleen de Fab Four bezig te zien, maar vooral ook het materiaal.

McGuinn: "One night, we all went down to the Pix theatre in Hollywood to see 'A Hard Day’s Night'. We carefully noted the brands and models of their instruments. John had a little black 325 Rickenbacker, Paul had a Hofner bass, Ringo played Ludwig drums, and George had a Gretsch six-string and a Rickenbacker that looked like a six-string—until he turned sideways. The camera revealed another six strings hidden in the back. I knew right then the secret of their wonderful guitar sound. It was a Rickenbacker 12-string!"

Dat zicht op George Harrisons gitaar zat ongeveer dertien minuten ver in de film, terwijl ze I Should Have Known Better speelden op een trein. Ook verder op in de film, bij If I Fell werd goed opgelet en de film werd vele keren opnieuw bekeken enkel en alleen daarvoor.

De manager van The Byrds zocht en vond een investeerder om de groep 5.000 dollar te lenen voor de aankoop van nieuwe instrumenten: "We went down to the local music shop and bought a Rickenbacker 360/12, along with a Gretsch six-string and a set of Ludwig drums. The new instruments gave us a sense of confidence that we hadn't had up to that point. My first Rickenbacker — let's call it Number one — was a stock new-style 360/12, in other words, with that rounded body-front. It was made by Rickenbacker in October 1964, and I probably got it the following month, when The Byrds signed a deal with Columbia Records.

The guitar was in natural finish, the type Rickenbacker calls mapleglo, and it had the regular two pickups, plus five controls and a selector switch and was used on our first single Mr Tambourine Man, recorded at Columbia's Hollywood studios in January '65, alongside session players for this debut session, and it was released in April. Dylan's lyric included that most perfect (and now most clichéd) description of the Rickenbacker 12-string sound: "jingle jangle." I continued to play it through The Byrds' first year of gigs and recordings, and it's all over the '65 albums 'Mr. Tambourine Man' and 'Turn! Turn! Turn!.'”

Het mooist komt de combinatie van McGuinn en zijn Rickenbacker tot uiting op The Bells Of Rhymney, oorspronkelijk een gedicht van de Welshe Idris Davies op muziek gezet door Pete Seeger, maar hier in een nieuwe dimensie met de mini-orkestratie van oosters aandoende elektrische twelve-strings. Hij trekt voor de korte solo het geheel nog op een hoger plan, boven de drone om dan weer in het geheel op te gaan, een mooi staaltje van hoe hij zijn Rickenbacker perfect in dienst van de song stelt.

Later zou Rickenbacker nog verbeteringen aanbrengen op aangeven van McGuinn. Zo werd bijvoorbeeld in 1966 een extra (derde) pickup geïnstalleerd die het geheel nog een diverser palet moest geven. En in 1988 kreeg McGuinn zijn eigen Rickenbackereditie in een beperkte oplage van duizend exemplaren: "When Rickenbacker's president John Hall called me to ask if I would be interested in participating in a limited-edition signature series, I was delighted. He asked what I wanted in my guitar. My first request was for an electronic compressor circuit to give my live performances the sound that we'd gotten on the Byrds records." En wat voor een platen dat zijn!