#RickenbackerRules - The Animals - It’s My Life (1965)
De Rickenbacker, die prachtige, Amerikaanse semi-akoestische gitaar met de ronde vorm in vintage kleuren die zowel in zessnarige als in twaalfsnarige vorm menige rock-'n-rollklassieker zo typische inkleurde. Er zijn er zoveel dat het niet bij één week kon blijven. En dus gaan we twee weken lang de hort op met songs, ingespeeld met die fantastische gitaar.
Eén van onze favoriete nummers uit ons geboortejaar. En de concurrentie was behoorlijk zwaar dat jaar, maar It’s My Life is een hoogvlieger, waarin de Rickenbackerintro en -riff doorheen het nummer een hoofdrol speelt.
De gitarist van dienst was ons veel minder bij gebleven, want in tegenstelling tot veel andere sixtiesgroepen, hebben wij even moeten opzoeken wie Hilton Valentine precies was. Geboren als Hilton Stewart Paterson Valentine in North Shields in 1943, startte hij op negentienjarige leeftijd The Wild Cats en werd hij al snel ingepikt door het Alan Price R&B Combo dat zich omvormde tot The Animals met op toetsen Alan Price, Chas Chandler op bas, John Steel op drums en Eric Burdon als zanger.
Er is achteraf nogal wat te doen geweest over de rol en inbreng binnen The Animals, waar Alan Price altijd het zogenaamde "copyright" op zich nam, maar in het dispuut verklaarden Chandler en Steel dat de rol van Valentine in de arrangementen veel groter was dan in werkelijkheid werd geregistreerd. De onenigheid is blijven smeulen, want voor één van de vele versies van the Animals achteraf (Eric Burdon & The Animals, The New Animals,...) werd hij niet uitgenodigd, waardoor hij in de jaren zeventig helemaal van de radar verdween en, naar verluidt, naar Canada verkaste. Slechts twee keer mocht hij voor een reünie acte de presence geven, in respectievelijk 1976 en 1983. Hij richtte dan maar zelf Animals II op, vreemd genoeg geflankeerd door drummer Steel en Dave Rowberry (die ooit Alan Price opvolgde op orgel in The Animals).
It’s My Life werd opgenomen in 1965 tijdens een tournee in de Verenigde Staten, werd stante pede opgepikt door de Amerikaanse media en werd een megahit. Eric Burdon had initieel een hekel aan het nummer, geschreven door Carl D’Errico en Roger Atkins (Brill Buildingadepten) en weigerde het in te zingen. Producer Mickie Most duwde door, maar keikop Burdon veranderde de teksten dan maar in protest: en “Sure, I'll do wrong / Hurt you sometime / But someday I'll treat you so fine”, veranderde hij subtiel in: “Show me I'm wrong / Hurt me sometime / But some day I'll treat you real fine”. Hij nam “It’s my life and I’ll do what I want”, dus nogal letterlijk.
Heerlijk! Ondanks zijn weerzin nam hij het nummer in 1974 opnieuw op onder eigen naam, de kapoen! Maar de Rickenbacker draagt het nummer een heel eind weg.