RE:Introducing Yes... of toch maar niet?

Achtergrond

Goed nieuws van het reissue-front: de twee livedubbelaars 'Keys to Ascension' van Yes worden heruitgebracht in een mooie (maar gelukkig betaalbare) verpakking, samen met een livedvd van die tournee. Keys to Ascension was ook de reünietournee van de meest bejubelde bezetting van Yes. Misschien is dit dus een uitgelezen kans om dit puikje van de prog een beetje beter te leren kennen. Of geven we uw portie maar aan fikkie?

Het gekke is dat datgene wat Yes voor de fans zo 'n supergroep maakt meteen datgene is wat de Yes-haters er zo afgrijselijk aan vinden. Wij laten u zelf de afweging maken.

De stem van Jon Anderson.

U kent wellicht Owner Of A Lonely Heart, of Jon and Vangelis' I'll Find My Way Home. Crosby, Stills & Nash maar dan nog een tikje hoger en schriller. Herkenbaar en origineel, dat zeker, maar wie "het wubbes" krijgt van hoge stemmetjes raden we aan niet hoger te gaan dan de vroege Genesis, en Yes links te laten liggen.

Virtuositeit of gefiedel?

Als u die tamzakkerige meezingriffjes en lamme drieakkoordensongs beu bent, bent u bij Yes aan het goeie adres. Al is het misschien overkill om deze platen allemaal achter elkaar te beluisteren. De snelheid van Steve Howes gitaarspel en Rick Wakemans keyboards heeft al menigeen doodnerveus achtergelaten. De rustpauzes die - wellicht noodgedwongen - ingelast worden in de songs volstaan vaak niet om het nazinderende getokkel uit te bannen. Als Yes op tempo komt - en dat gebeurt vrij vaak - vallen er heel wat noten per maat te verteren. De ene staat er met open mond naar te luisteren, de ander met de vingers in de oren.

Avant-garde of flauwe zever?

Er zijn maar weinig groepen die de Moog of pitch shifters op de gitaren toepassen zoals Yes dat deed. Men zou kunnen besluiten dat het gewoon nergens naar klonk. Men zou ook kunnen besluiten dat het gewone luistervee niet klaar was voor deze vernieuwende klankspelletjes. Wie onderhand schoon genoeg heeft van die eeuwige ronkende gitaartjes kan ook op YouTube zoeken naar Henry Kaiser. Dat geeft u een beetje een idee van hoe gitaarmuziek zou kunnen geklonken hebben als de ideeën van Howe en de andere gitaristen van Yes wat meer weerklank hadden gevonden en enigszins geëvolueerd waren. Als u medebewoners hebt, raden wij een goed gesloten hoofdtelefoon ten zeerste aan.

Inhoud of pretentie?

U bent die eeuwige "I love you, oh I do, I really do"-teksten beu? Groot gelijk! Negentig procent van de songteksten worden geschreven met dezelfde honderd woorden. Of zo lijkt het toch. In de progrock is het de gewoonte om dat soort simpliciteiten te schuwen, en hoewel Yes het nog vrij netjes houdt, moet u toch niet schrikken van lappen tekst als "Gold stainless nail/Torn through the distance of man/As they regard the summit" of "Sacred ships do sail the seventh age/Cast off your garments of fear, replace them with love/Most of all play with the game of the age/Highest of places remain all as one with you". Voor de liefhebbers.

Tot slot nog een paar weetjes:

- Vangelis deed in 1976 auditie bij Yes, nadat Rick Wakeman was opgestapt. De job ging naar een ander, maar Anderson en Vangelis werkten later nog samen.

- Rick Wakeman maakte veelvuldig gebruik van de toen vernieuwende Mellotron. Dat ging goed in de studio, maar op tour waren die apparaten nogal onbetrouwbaar. Uiteindelijk heeft Wakeman zijn laatste Mellotron met benzine overgoten en in brand gestoken. Hij hielp zelf bij het ontwerp van een beter apparaat, de Bitron, maar daar werden er maar dertig van verkocht. Wakeman gooide zijn eigen exemplaar kapot op het podium toen het defect ging tijdens een optreden. Er zijn nu maar zes Bitrons meer bekend in de hele wereld.

- Volgens sommige bronnen is de 'Tales From Topographic Oceans'-tournee één van de inspiratiebronnen voor de film 'Spinal Tap'. Een aantal gebeurtenissen uit die tour haalden zonder veel wijzigingen de film.

- In 1980 verlieten Anderson en (weer) Wakeman Yes. Ze werden vervangen door het duo The Buggles- inderdaad, die van Video Killed the Radio Star.

- De veelvuldige personeelswissels leidden ertoe dat er op een gegeven moment een groep was die de naam Yes droeg, terwijl de voornaamste leden van de voornaamste bezetting (zanger Jon Anderson, gitarist Steve Howe, toetsenman Rick Wakeman en drummer Bill Bruford) onder de vlot bekkende naam Anderson Bruford Wakeman Howe verder moesten.

- De band Yoso laat zich aankondigen als een combinatie tussen leden van Yes en leden van Toto. Aan de Yes-zijde betreft het een bassist die op keyboards (!) even meespeelde in de studio, en een andere keyboardspeler die het elf jaar uitzong bij Anderson. Claims to fame die kunnen tellen.

- Yes bestaat terug (of nog steeds), zij het dan met Oliver Wakeman (zoon van) op toetsen en zanger Benoît David, die eerst in een Yes-tributeband zong. Deze zomer tourden ze nog door de VS met Peter Frampton. Horen wij daar enkele muzikale archeologen hun oren spitsen?