#REIntroducing - One Mississippi - One Mississippi
De band bestond van 2003 tot 2008: vijf jonge muzikanten uit de bloeiende indiescene van Austin, Texas, die gedurende een jaar of vijf in lokale clubs en op festivals speelden, daar verbroederden met andere bands, er ongetwijfeld ook heel wat lol beleefden en tussendoor zelfs een debuutplaat opnamen. Alleen: die plaat zou nooit verschijnen. Tot dit jaar.
In Austin kloppen ze zich graag op de borst als het gaat om het organiseren van concerten en festivals. Met organisaties als South By South West, Austin City Limits en Fun Fun Fun Fest is het natuurlijk niet onlogisch dat je vroeg of plaat de titel “live music capital of the world” krijgt opgespeld. Bovendien heeft de stad, naast die bekende festivals, ook altijd een bloeiende clubcultuur en indiescene gekend.
Het clubleven bloeit vandaag weliswaar iets minder dan tijdens de hoogtijdagen een jaar of twintig, dertig geleden, maar de lijst met bands die hier de oorsprong vonden, is bepaald indrukwekkend: Bill Callahan en Smog, Spoon, The Black Angels, Okkervil River, Explosions In The Sky, …And You Will Know Us By The Trail Of Dead, White Denim… Deze namen doen ongetwijfeld een belletje rinkelen, maar zij zijn ook maar het topje van de ijsberg. Voor elke bekende band zijn er minstens tien andere, evenzeer getalenteerde groepen actief waar we nog nooit of nauwelijks van hoorden.
Vorig jaar nog verscheen op het zéér fijne Strolling Bones Records de debuutplaat van Molecular Steve, een band die ooit begon als het creatieve project van een vader en zijn zoon, maar inmiddels is uitgegroeid tot een collectief van zo’n negen muzikanten. Die komen allemaal uit de Austin-scene, en de meesten onder hen zaten in het verleden al meermaals samen in een aantal bands. Zanger-gitaristen Rob Bernard en Ron Byrd, toetsenman Carlos Orozco en drummer Conrad Choucron spelen nu allemaal bij Molecular Steve, maar vormden van 2003 tot 2008 samen met bassist Alex Livingstone de band One Missisippi.
Het vijftal nam in twee keer (in 2004 en 2007) een debuutplaat op, maar door een samenloop van omstandigheden kwam het nooit tot een release. Na de split in 2008 gingen de groepsleden al snel andere muzikale engagementen aan en sindsdien vergaarden de opnames stof in één of andere kastlade bij voornaamste One Mississippi-songschrijver Ron Byrd. Toch gaf Byrd de droom nooit op om die plaat op een dag te openbaren aan de mensheid.
Toen hij met Molecular Steve terechtkwam bij Strolling Bones Records, liet hij labelbaas George Fontaine Sr. de tapes horen. “This is the best album of unreleased material I have ever heard,” luidde diens oordeel en hij stelde meteen alles in het werk om de plaat op zijn eigen label uit te brengen. Maar ook al spelen vier van de vijf leden nu opnieuw in dezelfde band, blijft het natuurlijk de vraag of er plannen zijn om de groep nieuw leven in te blazen. Misschien hebben ze er de tijd niet voor, wegens andere verplichtingen, of willen ze het verleden gewoon laten rusten en alleen maar vooruit kijken.
Ze hoeven zich alleszins niet te schamen voor de dertien songs die ze destijds inblikten. ‘One Mississippi’ is geen baanbrekend of grensverleggend album, laat staan een meesterwerk, maar het is wel een heel erg leuke plaat. Ze staat boordevol melodieuze, vaak erg opwindende en energieke songs die laveren tussen punk, pop en rock met een rafelrandje en af en toe een hoekje af. Natuurlijk is twintig jaar terug in de tijd geen eeuwigheid geleden, maar ‘One Mississippi’ klinkt ook vandaag nog erg fris, en zou, als dit anno 2025 het debuut was van een nieuwe band, mínstens het etiket veelbelovend opgekleefd krijgen.
Wij vinden het alleszins een erg ontwapenende, complexloze en aanstekelijke plaat, die terecht werd onttrokken aan de vergetelheid. Geef ‘One Mississippi’ een kans. U wordt er hopelijk net zoals wij op slag goed geluimd van.