Red Zebra
Achtergrond
Hoe moeilijk moet het als groep zijn om decennia lang vast te zitten aan die ene monsterhit? Elke gezonde dertigplusser kent immers de naam Red Zebra, maar niet één op honderd komt verder dan I Can’t Live In A Living Room. Schokkend nieuws, beste mensen! De postpunkers uit Brugge, die er zes jaar geleden na niet minder dan drie glorieuze decennia de brui aan gaven, hadden meer in hun mars. ‘The Beauties Of The Beast’ negeert even heel de turbulente historie, die de band tientallen jaren lang onderging, maar blikt met plezier terug op de monsterlijke hoogtijden van 1980 tot 1983, de periode voorafgaand aan volwaardig debuut ‘Maquis’, de tijd dat de band met enkele obscure, maar fenomenale ep’s in volle new wave glorie aan de wereld liet zien wat ze in haar mars had.
Eerlijk is eerlijk. Het hoekige basspel, de droog hakkende elektrodrums, zijlings scherende gitaar en de typisch diepe, dan weer demonisch overdonderende stem van Peter Slabbynck hebben echt voor geschiedenis gezorgd in de wereld van mascara, zelfdestructieve gedachten en patchouli. Een heerlijke handvol singles, die even voor roem mocht zorgen, tekent nu voor een fijne cultprent. Want het moet gezegd: Red Zebra consumeerde op smakelijke manier haar voorbeelden en gaf daar een eigen, internationaal uitstralende touch aan.
Van al het mooie, zowel diepe als spichtige wavewerk biedt ‘The Beauties Of The Beast’ een heerlijk nostalgisch overzicht. Het neurotische I’m Falling Apart met de doemdenkende, telkenmaal herhalende baslijn, het kille Shadows Of Doubt dat PIL’s This Is Not A Lovesong melodieus ongetwijfeld moet geïnspireerd hebben of het aan Joy Division schatplichtige, instrumentale Bastogne met diep rondtollend percussiedrumwerk en een akelig klagend, opklimmend gitaarspel, zijn klasbakken die bewijzen dat Red Zebra destijds met verve aan de top van de new wave-ladder stond (of liever: diep in de put eronder kroop).
Het kwartet spiegelde zich overigens graag aan de zichzelf net van het leven beroofde Ian Curtis en zijn duistere, muzikale demonen. De invloeden liggen er vingerdik op. Die zwarte, desoriënterende klank, penetrant ritmische hoekstructuren en het hoog gierende snaarwerk… typisch Joy Division. Andere getuige: de live cover van Transmission die achteraan deze twintig songs tellende verzamelaar bengelt. In een wat stevig rockende, uptempo versie dan.
Maar laat het dus eerlijk en heerlijk zijn: deze verzamelplaat rakelt op grandioze wijze nog eens de hoogdagen van Red Zebra op. Innocent People, TV Activity of Mice And Men zijn klassiekers die er gewoonweg bij horen: scherp, ruw, bitsig.
Verschillen met eerder verschenen compilaties als ‘From Ape To Zebra’, ‘Eighties’ of ‘A Red Zebra Is Not A Dead Zebra’ zijn vanzelfsprekend minimaal. Maar aangezien dit inmiddels ook al kostelijke verzamelaars zijn geworden, maakt dat dit nieuwe stukje oudheid een meer dan aangenaam hebbeding is. En voor wie het toch even wat anders wenst: de afsluitende bewerking van I Can’t Live In A Living Room, die Fred Angst van Kolk (of Aroma di Amore) in de eenentwintigste eeuw maakte door gebruik te maken van diep walmende echo’s en dubbassen, is een onuitgegeven extra die gerust gesmaakt mag worden en bewijst dat Red Zebra, een band die bleef haperen in zijn beginjaren, de tand des tijds zonder problemen doorstaat.
11 april 2016
Johan Giglot
