#Rampetampen - Jason & the Scorchers - White Lies (1985)

Een rondje lekker rauw rampetampen kan altijd eens goed doen. Vettig, prettig en licht tegendraads de speakers op full blast. Volumeknop naar rechts deze week, luid en duidelijk!

'Lost And Found' van Jason & The Scorchers was in de tweede helft van de jaren tachtig in ons stamcafé Lagossa in Bree vaste prik. Ongegeneerd headbangen op de prettigste countrypunkrock. Ooit live ontdekt op Mallemunt, een stadsfestival dat vroeger vanuit de Beursschouwburg in de zomer bijzonder fijne dingen deed op het Brusselse Muntplein. Wij belandden in 1984 op het plein om te horen of de radiohit Absolutely Sweet Marie even opwindend klonk op het podium als op de single. Nou moe, hij overviel iedereen met zijn Stetson cowboyhoed. Holderdebolder met een wildwoeste countrypunkset die iedereen naar adem deed happen. Wie dacht aan kampvuur, moest al snel vaststellen dat het nieuwe countrygeluid eerder een wild uitslaande bosbrand betrof.

En we zijn Jason & the Scorchers blijven volgen. Ze bleven onversaagd verderploegen met superdeluxe countrypunkrock en bijwijlen een verschroeiende ballad. Wij hebben het dus nogal voor deze band. De Stetsonrockers blijven de grenzen van country en rock permanent door elkaar husselen, samen of alleen als Jason Ringenberg. Veel te weinig erkenning voor gekregen, maar wie ervan houdt, is fanatiek (ken er nogal wat, die ook een instant yihaa-gevoel niet weten te onderdrukken, als de woorden Jason en Scorchers achter elkaar vallen). Er is altijd hoop

Van ‘Lost and Found’ uit 1985 is dit een rauwe brok rock-‘n-roll in een productie van Terry Manning die eerder ook al Led Zeppelin, ZZ Top en George Thorogood welluidend luid op band had gepleurd. Beetje onterecht vergeten deze Jason & the Scorchers, maar een herontdekking waard.