#Quarantainemuziek - Joy Division - Isolation (1980)
Quarantaine, isolatie, eenzaamheid, ach en wee… We zijn het niet bepaald gewend, dat omgaan met contactschaarste en terugplooien op onszelf. De mens is een sociaal dier. Dat is overduidelijk geworden de laatste tijd. Toch moeten we nog even door de zure corona-appel heen bijten. Ook dat is - helaas - overduidelijk. Daarom pikten wij er een aantal songs uit, die lucht geven aan deze hoogst onaardige ervaringen en gevoelens.
Er is al veel geschreven over Joy Division, Ian Curtis en Isolation en het hoe en waarom.
Sommigen vinden het een atypische Joy Division-track die onbewust New Order al een beetje aankondigt, anderen vinden het dan weer een typische Joy Division-track met alle ingrediënten: doomy, gejaagd en een tekst waarvan je niet onmiddellijk vrolijk wordt. En ook hier verschillen de meningen, want voor sommigen is het het relaas van Ian Curtis' epilepsie-aanvallen die hem in een dwingende sociale cocon dreven. Anderen verklaren de song eerder als een aanklacht tegen kindermishandeling van een moeder en de gevoelens van onmacht die het kind daarbij ervaart.
Hoe dan ook, het is een intrigerende song en een hoogtepunt op het cerebrale en postume 'Closer' (Curtis pleegde zelfmoord op 18 mei 1980 en in juli volgde de release van ‘Closer’). De drumpartijen van Stephen Morris klinken nog ietsje meer elektronisch dan anders en de bas van Hook is typisch Hook. Maar het is de gitaarpartij van Bernard Sumner die een één-tweetje doet met de hoge synthesizerlijn, die het geheel fors kleurt tegen de achtergrond van de zang van Curtis met een tekst die abstract en hard, keihard is.
Zijn hang naar het onmogelijke wordt vertaald in de kille analyse: "But if you could just see the beauty, these things I could never describe." Ongeveer overal bleek ook dat niemand, op het moment zelf, echt door had hoe waarachtig de teksten waren en hoe ver hij al over de rand van de afgrond balanceerde. De faam en erkenning van het debuut 'Unknown Pleasures' kon daar niet aan verhelpen. En ook het schuldgevoel en de relatie met de Belgische Annik Honoré tegenover vrouw en dochter in een onmogelijk huwelijk droegen niet onmiddellijk bij tot een goed gevoel.
De geluidstrukendoos van producer Martin Hannett leverde voor Isolation een perfect resultaat af met een bijna croonende Curtis: “Mother, I tried please believe me / I’m doing the best that I can / I’m ashamed of the things I’ve been put through / I’m ashamed of the person I am”. Krautrockelementen, gemixt met een bijna discobeat en de vlijmscherpe synthlijnen, resulteren in één van de weinige uptempo songs op 'Closer.
Ongelofelijk ook hoe een groep op basis van slechts twee platen zo'n onnavolgbaar diepe indruk en dergelijke invloed hebben nagelaten. Er zijn weinig platen die na meer dan veertig jaar zo eigentijds en kras klinken, helemaal in sync met het desolate en de gevoelens van onmacht die ons allen in deze bevreemdende tijden al wel eens overvallen.