Pukkelpop 2011 – De toon van een tragedie
Achtergrond
Vooreerst betuigen wij onze steun aan de families en slachtoffers van de ramp op Pukkelpop en aan de organisatie en de duizenden mensen die noodgedwongen een streep door hun festivalplannen moeten trekken. Dat het apocalyptische toestanden waren heeft u elders al kunnen lezen. Maar hoe zien die cruciale uren eruit als je de afloop al kent? Die vraag stelden wij ons vanochtend. We spoelden terug naar gisterenavond en herbeluisterden de uitzendingen op Studio Brussel om te zien hoe snel de omvang van de ramp doordrong bij dé up-to-date all areas zender bij uitstek. Onzinnig, ironisch, cynisch bijna: zo lijken sommige uitspraken van het eerste uur achteraf. Kroniek van twee uur onzekerheid.
Het begon met Riverside van Sidney Samson, rond 18u15. Sam De Bruyn maakte de fijnzinnige opmerking dat het "een iets te toepasselijke plaat was, met al die regen buiten". Stilaan werd echter duidelijk dat er een aantal optredens waren stilgelegd, maar de eerste livesignalen kregen we tijdens een interview met Stijn Van de Voorde. We noteerden onder meer: "Er zijn hier geen drama's of zo gebeurd."; "Die tent, (al lachend), die is wel toegetakeld, zou ik zeggen"; "Ik zou niet zeggen dat er paniek is of zo, maar het is wel efkes heftig geweest"; "Er zijn wel wat mensen die zich wat bezeerd hebben"; "Als je een zoon of dochter hebt op Pukkelpop: het zal wel meevallen."
Niet dus. Met 5 doden en tientallen zwaar- en lichtgewonden valt Pukkelpop allerminst mee. Bovendien zitten zij die ongedeerd zijn al terug thuis: tentjes in de vuilnisbak, wasmachine vol, putjes in het dak van de auto, rekening 200 euro lichter, belegd broodje in de hand voor de honger.
Dat je er in de chaos van het moment niet in slaagt om een goede analyse van de situatie te maken, is begrijpelijk. Zeker als er geen officiële mededelingen gedaan worden. Het is dan ook makkelijk om achteraf gedane uitspraken te herleiden tot ironische commentaren, zoals hierboven. Wat een reporter wel kan doen, is de juiste toon zoeken om die al dan niet correcte analyse te maken. En die toon was bij momenten storend.
Reporter Lisa Smolders maakte er een spannend en sensationeel verhaal van. Ze interviewde bezoekers en wie precies op dat moment zijn radio aanzette kon uit de manier waarop ze haar vragen stelde hoegenaamd niet afleiden dat er iets ernstigs kon gebeurd zijn.
Tomas De Soete had dan weer last van het gevoel dat je op een begrafenis hebt: je mag niet lachen en dan wordt het natuurlijk nog lastiger om je buikspieren in te houden. Maar we vergeven het hem. Hij is nog maar vijfendertig en tegenwoordig moet radio voor jongeren zo lang mogelijk luchtig blijven. Anders wordt het saai en serieus.
Het contrast met de laatste tussenkomsten van jonkie Sam de Bruyn (25) vlak voor het nieuws van 19u en de sereniteit in de stem van Ayco Duyster (38) na het nieuws was al aanzienlijk geweest. Rond kwart voor acht sloeg de toon echter definitief om. Stijn Van de Voorde (34) werd opnieuw opgebeld en deze keer was er al sprake van doden. Ayco was blij dat ook haar collega Stijn nu de juiste toon had gevonden. Mooi om te horen hoe ervaring precies klinkt. Ook de muziek werd vanaf dan aangepast. Wat moet je immers gaan draaien op zo'n moment? Radiohead met Karma Police, Mad World van Matthew Andrews, Isbells, Hooverphonic. En zo werd het acht uur en de rest is geschiedenis.
Maar goed. U heeft wel gelijk hoor dat dat allemaal bijzaak is, dat het niet belangrijk is of iemand nu de juiste toon aanslaat of niet, dat het makkelijk praten is achteraf, dat het festival daarentegen wel afgelast is, dat er doden en gewonden zijn gevallen, dat de festivals vanaf nu ook op de Apocalyps zullen moeten voorbereid zijn, dat de betrokkenen uit hun fouten zullen moeten leren. En wie die betrokkenen zijn, dat zullen de verzekeringen wel onder elkaar uitvechten. De dossiers liggen al klaar. En als ze er niet uitkomen? Laat de verantwoordelijkheid dan maar gewoon bij de voorspellingen van Frank of Sabine liggen. Wat een tragedie...