Progrock houdt mythe in stand

Unwritten Pages brengt in ‘Pt.1: Noah’ een fantastisch verhaal waarin de grens tussen verleden, heden en toekomst, en tussen mythes en culturen opgeheven wordt. Evengoed verdwijnt de grens tussen symfo, progmetal, filmsoundtrack en aor. Eclectisch is tegenwoordig een populaire invalshoek in het genre. Bovendien een debuut met (te) grootse ambities: een dubbelalbum met epische proporties. Ga er dus rustig voor zitten.

De protagonisten zijn Phobos en Deimos, twee burgers uit Utopia City, een futuristische en zondige stad op aarde. Als je weet dat zij in de Griekse mythologie de goden van de angst en de paniek incarneren, dan begrijp je dat dit een donker en grimmig conceptverhaal wordt. De naam van de Bijbelse arkvaarder wordt erop geplakt om een moderne zondvloed te suggereren.

Helaas, de Nederlander Frederic Epe is geen Arjen Lucassen, en ondanks bijdragen van gevestigde namen Damian Wilson en Karl Groom kan ‘Noah’ zijn ambities niet helemaal waar maken. De toetsen blijven onderbelicht en de spanningsboog wordt nogal eens ondermijnd door een eerder stereotiepe benadering. Daartegenover staan de gevarieerde zang (natuurlijk essentieel in een rockopera) en de heldere productie. Een definitief oordeel wordt daarom opgeschort tot het volgende hoofdstuk uit deze onbeschreven bladzijdes.

Een band met een naam als Persephone’s Dream moet wel bekend zijn met de Griekse mythologie. Persephone was de dochter van Zeus die verstrikt raakte in het dodenrijk. Maar door een twist van het lot is zij ook de brengster van nieuw leven. In hun vijfde album ‘Pan: an Urban Pastoral’ verzeilt de woudgod Pan in de stad – een verwijzing naar Raels droom van een perfect gereconstrueerd New York in ‘The Lamb Lies Down On Broadway’?

Muzikaal doet deze Pan alleszins denken aan het Genesis van Peter Gabriel. Net als deze Engelse groep wist Pan (met zijn fluit) mysterieuze geluiden op te roepen. Het Amerikaanse Persephone’s Dream creëert eenzelfde geheimzinnigheid door gebruik te maken van oriëntaalse motieven. Neem nu de toverachtige expositie Pan’s Labyrinth (de moogsynthesizer klinkt hier als een panfluit), die precies doet wat een inleiding moet doen: de luisteraar nieuwsgierig maken en hem meeslepen in het verhaal.

In dramatisch opzicht vullen de stemmen van sopraan Ashley Peer en toetsenist Jim Waugaman elkaar uitstekend aan. Het versterkt de indruk dat je naar een kameropera zit te luisteren. Ook het geïnspireerde ensemblespel vermag niet de intimistische setting te doorbreken. Het moment suprême van de band komt er uiteindelijk toch met Erato’s Pulse. De muze van het antieke lied krijgt hier het pulserende ritme van de moderne muziek; alsof de Pastorale klinkt op de beat van de stad. 

Waar Unwritten Pages (nog) niet in geslaagd is, lukt het Persephone’s Dream wel: de luisteraar wordt ondergedompeld in een attractieve wereld en zijn aandacht vastgehouden tot de laatste noot is uitgestorven. En dat is niet in de eerste plaats de verdienste van het onderwerp. Je kunt tenslotte over elk onderwerp een boeiende plaat, boek of film maken. Neen, dit is te danken aan een frisse benadering van het onderwerp door componist, zangers en instrumentalisten.

28 mei 2011

Christoph Lintermans