Prog ontdekt de cellorock
Achtergrond
In de seventies dachten sommigen dat de progrock de klassieke muziek van de toekomst ging worden. Dat is natuurlijk niet gebeurd. Maar het gebruik van klassieke instrumenten in de prog vond vanzelfsprekend ingang. Vandaag zijn er drie groepen die strijden om de eer van beste cellorockformatie.
Het debuut ‘Hybrid Child’ (2010) van het Amerikaanse District 97 werd hier al lovend besproken. Hoe de Nederlandse celliste Katinka Kleijn van het Chicago Symphony Orchestra hier tandem vormde met de gitaar was op zijn minst spectaculair te noemen. Hun voorbeeld wordt nu gevolgd door het Franse Akin en de Canadees Sébastien Lépine en zijn SLP.
De sterkte van Akin zit hem net in het feit dat hun muziek niet draait rond de cellist. Meer zelfs: de cello behoort niet tot het basisinstrumentarium van de band. Toch hoor je steeds het melancholische snaarinstrument meestrijden, al is het maar omdat het strijkersarrangement voor een mooie versiering zorgt.
In hun tweede album ‘The Way Things End’ (hun eerste in tien jaar) ligt het accent op korte, scherp gesneden composities met voldoende afwisseling en dramatische spanning om de zaken interessant te houden. Bovendien beschikken de Fransen met Adeline Gurtner over een sterk vocaal boegbeeld. Daarnaast maakt het strijkensemble (met soms twee cello’s) intrinsiek deel uit van de bandsound.
Het probleem met het SLP (Sébastien Lépine Project) is dat alles in functie speelt van de cellist. Lépine is een groot artiest en toont dat net iets teveel op ‘Perception’. Zijn begeleidingsband mag dan nog perfect op elkaar ingespeeld zijn, dit luistercollege voor gevorderden blijft erg zware kost. Zeker als je begint met een draak van over de twintig minuten. Een strenge hand in de “editing” had hier veel kunnen goedmaken.
‘The Way Things End’ van Akin is verschenen bij ProgRock Records. ‘Perception’ van SLP is een uitgave van Unicorn Records. Binnenkort verschijnt 'Trouble with Machines', het tweede album van District 97.
14 maart 2012