Proficiat, AB, en nog vele jaren!

Achtergrond

Wij vroegen enkele van onze verslaggevers en recensenten om het meest memorabele AB-concert in een paar woorden samen te vatten. Het resultaat voert je terug in de tijd, maar blijft ook vlakbij. Iedereen bekijkt het op zijn eigen manier. 

Proficiat, AB, en nog vele jaren!



Tim Thiessen: MY BLOODY VALENTINE (03/09/2013)

Lyrisch werd ik er van. Eindelijk MBV live gezien en het was meesterlijk. De allesverwoestende pletwals van geluid had ik dan misschien niet mogen ervaren - op het scherm werd ons medegedeeld dat onze benepen, Belgische autoriteiten dat niet toelieten - maar het was geleden van toen Sonic Youth zijn 'Daydream Nation' integraal speelde op Pukkelpop dat ik volledig sprakeloos was van en omvergeblazen werd door een optreden. De visuals en de muzikale finesse waren fenomenaal. De band speelde met een air van nonchalance waarmee enkel Kevin Shields wegkomt in een propvolle AB. Het nieuwe werk klonk duizenden keren beter dan op plaat. Only Shallow live mogen meemaken was een natte droom, die werkelijkheid werd. In een lijstje van onvergetelijke AB optredens staat deze voor mij met stip op één.

Geert Verheyen: PIXIES (02/10/2013)

Het leek een onschuldige maandagochtend, we moesten voor niets of niemand vroeg op en lagen nog wat te soezen en toen zei Kristof Lambrecht van Studio Brussel plots, hoewel niets in de richting van een nieuwe tour, single of plaat wees: “The Pixies komen naar de AB in Brussel en de ticketverkoop begint nu.” Zelden zo snel en met zo veel stress opgestaan, maar op die weekavond begin oktober 2013 bleek het dat allemaal waard. Want hoewel Black en de zijnen geen woord zeiden tussen Wave Of Mutulation en Rock Music en hoewel Kim Deal nergens te bespeuren was, ze speelden het definitieve Pixies-concert. Het was strak, het was hard, het was goed en vaders en zonen werden verenigd in hun liefde voor muziek. En Planet Of Sound sloot de reguliere set af. Wat wil een mens nog meer?

Patrick Van Gestel: TV ON THE RADIO (04/09/2004)

The Go Find speelde er een fantastisch voorprogramma, daar in de AB-Club. En ik herinner me nog levendig dat ik me afvroeg of wat zou volgen daar wel zou over kunnen. TV On The Radio was nieuw in muziekland. Singletje Staring At The Sun had al wel voor enkele rimpeltjes in de zee gezorgd, maar echt veel radioplay had die ook weer niet gekregen. En dan waren ze daar. David Sitek, Tunde Adebimpe, Kyp Malone en de in 2011 overleden drummer Gerard Smith. Het was een muur van geluid, die mij met open mond deed toekijken. Zweet spatte in het rond, grooves knalden uit de boxen. Het zat perfect in elkaar. Niks geen visuals, niks geen toeters en bellen. De muziek en de energie volstonden. Het zal me waarschijnlijk eeuwig bijblijven. En dat is prima zo.

Marc Alenus: HAIM (24/02/2014)WHITE LIES (19/11/2013)

De AB, hij ligt me na aan het hart, getuige daarvan de achtergrondfoto van mijn gsm, genomen toen Villagers daar in december 2012 passeerde. Twee concerten liggen nog verser in mijn geheugen. Ze dateren van nog niet zo lang geleden, maar zullen ook over tien jaar nog herinnerd worden. Het eerste is dat van Haim in februari van dit jaar. Niet omdat dat zo’n fantastische show was, maar wel omdat het met mijn toen zestienjarige dochter was die voor het eerst dat jaar eens buiten kon komen wegen ziekte. Het tweede was dat van White Lies in november 2013. Eigenlijk was ik toen gegaan als vervanger van een collega die afgebeld had en wou ik vooral het voorprogramma zien. De NMBS deed zijn best om roet in het eten te gooien, maar uiteindelijk stapte ik binnen bij de eerste noot van Stand Up van In The Valley Below. Mijn avond was toen al geslaagd, maar nog leuker werd het toen White Lies boven zichzelf uitsteeg en mij compleet verraste. Zulke verrassingen mag de AB mij de komende vijfendertig jaar nog leveren.

Ben Moens: KENDRICK LAMAR (03/02/2013)

Amper enkele maanden nadat het door Dr. Dre gepushte album ‘good kid, m.A.A.d city’ voor een renaissance in de populaire hiphop zorgde, stond K-dot in Ancienne Belgique. Opvallend daaraan was dat de rapper zelf amper moeite moest doen, zijn teksten werden haast elk nummer luidkeels meegejoeld, woord voor woord. Qua show of performance was er op vaste dj Ali na niet veel te beleven, maar zoek de filmpjes op en het kippenvel keert weer in no time.

Fabian Desmicht: BRIAN MAY (20 september 1998)

Bij mij begon alles met Queen. Ja, ook mijn doos met concerttickets én mijn AB-palmares. 20 september 1998 was een dag waarnaar ik lang had uitgekeken. Dat hij niet de beste zanger was, kon me geen fluit schelen. Ik wilde Brian May Queen-songs horen en zien spelen op zijn mythische Red Special. Toepasselijk in het rode decor van de AB. Ik was twaalf, stond op het hek naast de mixingdesk en brulde elk woord mee. De ene na de andere held en topband zou ik in de AB op zijn best zien: Pat Metheny en Oceansize, de Johns Grant en Zorn, Porcupine Tree en The Mars Volta, Swans en Mastodon, … Proficiat AB dus, en tot gauw!

Kevin Vergauwen: GRANDADDY (2 december 2003)

Grandaddy stelt 'Sumday' voor in de Ancienne Belgique en dit blijkt meteen ook hun afscheidsconcert te zijn. Anderhalf uur lang waren Jason Lytle hun magische zelve. He's Simple He's Dumb He's The Pilot klonk zowaar nog straffer dan op plaat en de versie van The Crystal Lake die de band serveerde staat nog steeds op het netvlies getatoeëerd. Topavondje zonder meer. In het rijtje memorabele concerten herinner ik me ook: Morrissey op een bloedhete zomeravond, een prille Fleet Foxes, The Twilight Singers met een zieke Greg Dulli, Wilco, The Flaming Lips, Mono's ijzige gitaren, The National voor de allereerste keer in de grote zaal, Josh Ritter intiem in de kleine club, The Frames die diezelfde club in vuur en vlam zetten en Placebo in de box (jawel, echt gebeurd!). En dan vergeet ik allicht nog een handvol steengoede concerten...

21 september 2014