#PostumePlaatjes - Elliott Smith - Pretty (Ugly Before) (2004)

Langspelers, die uitkwamen nadat één van de protagonisten al even het tijdelijke met het eeuwig verwisselde, krijgen deze week al onze aandacht.

Slechts vierendertig was onze stilste held, toen hij, naar verluidt met twee messteken, een einde maakte aan zijn leven. Overmand als hij was door depressies en de hang naar alcohol en drugs, nam hij afscheid met de woorden: "I’m so sorry – love Elliott, God forgive me”.

Een jaar na zijn verscheiden verscheen 'From A Basement On The Hill', dat ondanks de onafgewerkte staat opnieuw een parel van een plaat opleverde. Zoals Smith ze tot dan toe altijd afgeleverd had. Opnieuw in die bijna-fluisterstijl zet hij de mooiste melancholie om in pakkende intimistische nummers. Wie weet wat hij nog allemaal in zijn mars had.

Er was wel een en ander te doen rond de afwerking van de plaat, waarbij twee kampen lijnrecht tegenover elkaar stonden, en het ene kamp beweerde dat hij een ruwe en rafelige plaat wilde maken, terwijl het andere voor een meer gepolijste klank ging. Hoe dan ook is het een machtig postuum eerbetoon aan de stilste held van de nineties.

We kiezen vandaag voor Pretty (Ugly Before) dat typisch volgens Elliott Smith-style verstild begint en opent als een machtige geurende gifbloem. Frustraties en zwakheden perfect op toon gezet zoals alleen hij dat kon.