Pinback – 'Some Offcell Voices'

RE:introducing

De laatste, nieuwe plaat van Pinback dateert al van 2012. Intussentijd houden Rob Crowe en Zach Smith ons zoet met de heruitgave van de ep’s ‘Some Voices’ uit 2000 en ‘Offcell’ uit 2003, samengevoegd tot ‘Some Offcell Voices’.

Aan het einde van het vorige millennium, in 1999 om exact te zijn, debuteerde Pinback met het magistrale en in Duyster veel gedraaide ‘This Is A Pinback CD’. De kabbelende, maar verraderlijke gitaarlijntjes, strakke droge drums en fijngevoelige, meerstemmige zangpartijen wisten velen te overtuigen. Het is een formule waar de heren doorheen de jaren eigenlijk niet van afgeweken zijn.

De ep’s ‘Some Voices’ en ‘Offcell’ behoren tot het favoriete werk van veel Pinback-fans. Toch zijn ze niet bekend bij het brede publiek, hoewel beide zeker het verkennen en ontdekken waard zijn. Meer zelfs, de combinatie van beide ep’s levert gewoonweg een zeer goede pinback-langspeler op. Zoals meestal met muziek van Pinback, moet je het wat tijd geven, maar eenmaal je tot de kern bent doorgedrongen laat de muziek je niet meer los. Of is het de muziek die tot jouw kern moet doordringen?

Toch is openingstrack Some Voices eerder atypisch met donkere synths en beats, maar de weemoed blijft nadrukkelijk aanwezig. Een heuse en goed volgepropte popsong is Manchuria. De zo herkenbare, harmonische samenzang lijkt hier ver weg, maar ondanks de drukte en de chaos is dit toch een heerlijk nummer. In June is zowel bij aanvang als op het einde een centrale rol weggelegd voor cello en piano. Tussendoor word je dan meegenomen op een nogal bizarre en duistere trip.

Aan het ‘Offcell’-luik aangekomen, merk je een meer down-to-earth-geluid. Openingsduo Microtonic Wave en Victorious D lopen gesmeerd en strak zowel bij de instrumenten als bij de zang. Offcell onderscheidt zich dan weer met een bijzonder strakke hiphopdrumbeat. In B moeten we ook aan hiphop denken wanneer de lyrics in de strofes meer als spoken word worden gebracht dan gezongen. Het contrast met het stevig rockende refrein is bijzonder geslaagd.

Tot slot krijgen we met Grey Machine nog een lap van elf minuten op ons bord. Bij de eerste luisterbeurten gingen we er bijna achteloos aan voorbij, maar hoe meer we ‘Some Offcell Voices’ beluisteren, hoe meer we weg zijn van deze less-is-more-song.