Peter Gabriel - 'Back To Front'

Achtergrond

Concertfilms zijn er in overvloed, maar als Peter Gabriel er één uit heeft dan weet je dat het over iets bijzonders gaat. Muziekliefhebbers en fans van Gabriels werk hebben ongetwijfeld al kennis gemaakt met zijn concertdvd’s ‘Live  in Athens 1987’ en ‘Secret World’. Het zijn visuele pareltjes waarin Gabriel moeiteloos aantoont een topentertainer te zijn. Zevenentwintig jaar na zijn vijfde en meest succesvolle album ‘So’,  keert hij terug op het grote podium om dit werk voor het eerst in zijn volledige vorm live te brengen. Het spektakel is momenteel uit op de dvd ‘Back To Front’ en bundelt twee concertavonden die in 2013 in de Londense O2 Arena werden gegeven.

‘Back To Front’ bestaat uit drie delen. Het begint met een akoestisch deel, gaat over naar een elektronische, meer experimenteel en agressiever middenstuk, om te eindigen met het album ‘So’. Heel opmerkelijk is dat Peter Gabriel wordt bijgestaan door de originele en legendarische bezetting uit 1986: drummer Manu Katché, bassist Tony Levin die geen haar veranderd is, gitarist David Rhodes, en Keyboardspeler David Sancious.  

Gabriel is een artiest die grote successen kende, toch heeft hij steeds voorrang gegeven aan het artistieke. Zo opent het eerste deel van het concert met Daddy Long Legs, een nieuw en onaf nummer waar de lichten in de O2 Arena niet worden gedimd, wat de kijker een heel puur gevoel bezorgt .Uit de dvd extras bleek dit een keuze van Gabriel zelf. Hij wilde aantonen dat muziek, net als het leven, een onaf proces is;Hij kiest dan ook op sommige momenten voor improvisatie. Tijdens de eerste set passeren al een aantal hits. Zo krijgen we Come Talk To Me en Shock The Monkey te horen. Nummers die van een hele tijd terug dateren maar zelfs in een akoestisch jasje nog jong en fris klinken.

Het eerste gedeelte eindigt met de ballade Family Snapshot waar Gabriel kort daarna het vervolgstuk inzet met de uiterst dansbare Digging In the Dirt. Een nummer waar het showaspect meer in de verf wordt gezet doordat er gewerkt wordt met diverse belichtings- en visualeffecten. Op The Family And The Fishing Net toont Gabriel zich van zijn befaamde podium-en acteertalent door in dialoog te treden met de tal van videocamera’s die op het podium verschijnen. No Self Control brengt etnische invloeden in het concert. Dit nummer zorgt met zijn Afrikaanse percussie- en keyboardklanken voor een waar luistergenot.  Solsburry Hill doet ook zijn opwachting en laat het zittende publiek van de O2 even hun stoel verlaten om zo mee te dansen en te zingen op deze gekende popmelodie. We dachten tussen het publiek zelfs even een glimp op te merken van actrice Michelle Pfeiffer.

Deel drie is het moment suprême: de negen liedjes van het mythische album ‘So’ worden losgelaten. Driedimensionale visuals tonen de vijf muzikanten verwerkt in vallende rode regendruppels op de tonen van het bombastische Red Rain. Gabriel doet zijn houterige, humoristische danspasjes op de klassieker Sledge Hammer. Op de tearjerker Don’t Give Up vervult backingzangeres Jennie Abrahamson waardig de rol als vervanger van Kate Bush, maar toch is het vooral Gabriel zelf die de show steelt met zijn zuivere engelenstem.

Wat sterk opvalt is het veelzijdige karakter van het album ‘So’, haast ieder nummer is een stijlbreuk Op de zwoele keyboardtonen van Mercy Street ligt Gabriel op een cirkel naar het plafond  te staren terwijl hij in alle rust de prachtige woorden zingt van dit ambient nummer. In groot contrast volgt daarna de zwoele funk van Big Time. Daarna horen we het mysterieuze en kabbelende We Do What We’re Told (Milgram’s 37), waar de meerstemmigheid prachtig naar boven komt. Ook This Is The Pïcture (Excellent Birds) bezit dezelfde ingrediënten maar gebruikt ze in een hiphopgeluid.

Het album eindigt met de Afrikaanse pop van In Your Eyes waarbij voor één keer een gast op het podium wordt uitgenodigd, de Mauritiaanse  zanger Daby Douré (getekend bij het Real World label van Gabriel), wiens stem zeer mooi samenvalt met die van Gabriel.

Na het afronden van het album volgen er nog twee bisnummers: The Tower That Ate People dat veruit het aggresiefste nummer vormt met Gabriels vervormde stem en het meesterlijke Biko (een ode aan de Afrikaanse anti-apartheidsactivist Steve Biko).

‘Back To Front’ bewijst dat Peter Gabriel een meester is in het bedenken van live-concepten. Dit is een concert dat je achterlaat met het gevoel van iets echt te hebben meegemaakt. Fans van het eerste uur zullen heel tevreden zijn met de uitvoeringen van het album ‘So’. Doordat Gabriel wordt bijgestaan door de oorspronkelijke en heel straffe studiobezetting komt het album perfect tot zijn recht. De drie delen van het concert volgen elkaar goed op en geven een goed beeld weer van het universum en songvakschap van Gabriel. Enig minpuntje: de hitsingle Steam had ook een leuke toevoeging geweest aan de setlist.

Op 12 november staat Peter Gabriel met zijn ‘Back To Front Tour’ in Paleis 12 van de Brusselse Expo.