#PereUbuKiest - King Crimson - 20th Century Schizoïd Man (1969)

Dat David Thomas aka Pere Ubu een vreemde eend in de bijt is, blijkt ook uit een greep uit zijn favoriete platen.

Dit was de soundtrack van David Thomas' korte academische carrière. Hij was universitair voor minder dan één semester, toen hij er doodgemoedereerd uitstapte omdat de collegekids alleen maar aan bier drinken en feesten dachten, terwijl hij daar was om de wereld middels wetenschap te redden. Dit was de muziek die hem in die periode bezig hield: “It’s very English and I found that foreignness interesting, the idea that you could create other universes. It’s a great record!"

Voor een live uitvoering van het lied op 14 december 1969 zei Robert Fripp dat het nummer was opgedragen aan "een Amerikaanse politieke persoonlijkheid die we allemaal kennen en waar we veel van houden. Zijn naam is Spiro Agnew." Agnew was de negenendertigste vice-president van de Verenigde Staten . Hij diende onder president Richard Nixon en was de vijfenvijftigste gouverneur van Maryland. Hij was ook de eerste Grieks-Amerikaanse gouverneur in de geschiedenis van de Verenigde Staten. 

"Schizoïde" is een persoonlijkheidsstoornis. Het wordt vaak geassocieerd met meerdere persoonlijkheden, maar de medische definitie is extreme sociale teruggetrokken zijn en problemen ondervinden bij het vormen van persoonlijke relaties. De teksten, geschreven door Pete Sinfield, nemen ons mee in de geest van een onrustig individu met duistere beelden en verwijzingen naar de oorlog in Viëtnam ("Innocents raped with napalm fire"). Sinfield, die begon als roadie/lichtregisseur van de band, was de tekstschrijver. Samen met Keith Reid van Procol Harum is hij het meest prominente lid van een grote band, die tijdens de act niet zong of een instrument bespeelde. Sinfield heeft gezegd dat de tekst van dit nummer gaat over "gerechtigheid en onrecht".

Na uitgebreid repeteren nam de band het basisnummer in één take op, waarbij alle vier de leden tegelijkertijd speelden. Greg Lake (later de gitarist van Emerson, Lake & Palmer) speelde bas en zong. Robert Fripp speelde gitaar. Deze twee groeiden samen op en hadden dezelfde gitaarleraar. Dus tegen de tijd dat ze King Crimson vormden, zaten ze op één lijn. Ian McDonald speelde saxofoon op de track en Michael Giles drums.

Lake en McDonald bedachten de kenmerkende riff voor het nummer, hoewel alle vier de spelers worden gecrediteerd voor het componeren van de muziek. Het ongewone geluid, één van de meer innovatieve nummers van die tijd, werd bereikt door de stem via de mengtafel te laten overheersen en de egalisatie bij elke hit van de hi-hat te variëren. 

Wat de beroemde gitaarsolo betreft, legde Robert Fripp in 1974 aan het tijdschrift Total Guitar uit : "Het wordt allemaal naar beneden opgepikt. De basis van de tokkeltechniek is om op de on-beat en omhoog op de off-beat te slaan. Dan moet je leren dat om te keren. Over het algemeen gebruik ik een neerwaartse slag op de neerwaartse tel, behalve wanneer ik een frase op een bepaalde manier wil accentueren of een bepaald soort spanning wil creëren door accenten te verwarren, in welk geval ik misschien een run doe op de opwaartse slag."

De beroemde albumhoes van In the Court of the Crimson King, geschilderd door Barry Godber, portretteert de "Schizoid Man", maar de band had het niet zo gepland. Greg Lake legde uit: "Ik herinner me dat ik halverwege de plaat was en we beseften dat we geen albumhoes hadden. Niemand van ons wist iets van grafische kunst, maar Pete (Sinfield) zei: 'Ik heb een vriend die graficus is. Misschien kan hij iets doen.' Dus zeiden wij: 'Oké, Pete. Geef hem een ​​kans. Kijk of hij een idee heeft voor de albumhoes.' En het gebeurde gewoon op de dag dat hij opdook. We waren Schizoid Man aan het opnemen. De deur van de studio ging open en daar stond een jongeman. Pete riep hem bij zich en zei: 'Barry, maak kennis met de band.' Toen hij af kwam, realiseerden we ons dat hij een bruin pakje onder de arm had, gewikkeld in een touwtje. Nadat we hallo hadden gezegd, haalde hij een schaar uit zijn zak, sneed het touwtje door en scheurde het papier eraf. Hij liet deze albumhoes aan onze voeten vallen".

"En weet je, het opmerkelijke eraan, afgezien van het feit dat het duidelijk een fantastisch kunstwerk is, we staarden eigenlijk in het gezicht van Schizoid Man. Het ongelooflijke was dat we dat nummer pas diezelfde middag hebben opgenomen. Het was onmogelijk dat hij het had kunnen weten of horen, omdat we het zelf nog niet hadden gehoord. Een ongelooflijk toeval. Een tragische ontwikkeling bij dat verhaal was dat de jonge Barry toen pas 21 jaar oud was. En drie dagen later liep hij over straat en viel hij dood neer: hartaanval. Natuurlijk waren we stomverbaasd. Maar we hielden van de albumhoes en we vonden dat het een prachtig eerbetoon aan deze zeer getalenteerde jongeman."