Pere Ubu - 'St Arkansas'
Afstof-, hermix- en vinylpresstijd. Ditmaal gaat het om een wat minder gekend, duister album van het experimentele combo Pere Ubu. 'St Arkansas' is in feite een reisverslag dat de band maakte over vreemde figuren die ze tegenkwamen langsheen de snelweg van Conway Arkansas tot Tupelo Mississippi - de I-40 tot de US 49 naar State 6. En op zo’n trip kan je wel eens bizarre dingen tegenkomen. Een prima uitdaging voor een band als Pere Ubu om daar muzikaal op in te tekenen.
Want ook nu krijg je tien tracks lang weer een afwisseling van abstracte indiepopsongs met vreemde samples (zoals in een karakteristiek oosters, scherend Slow Walking Daddy) en meer zware, wringende songs als een ronkend Lisbon. Dat alles extra in de verf gezet door de schelle, murmelende of narratieve stem van frontman David Thomas. Het vaak wisselende, bijna sektarische combo Pere Ubu heeft doorheen de lopende decennia bewezen een mooie balans te vinden tussen deongeremde zoektocht naar nieuwe klanken en instrumenten, aparte songstructuren en humoristische vlotheid. Je zal ook op ‘St Arkansas’ dus weer vaak de wenkbrauwen fronsen, maar wel met een brede glimlach.
Wat wel opvalt: de band houdt hier vaak de adem in en pakt nergens echt hard uit. Verwacht geen luide rock op deze plaat, eerder erg claustrofobische en sferische songs (check het slepende Hell! ) die in een eigenzinnig bas-drum-gitaartriumviraat tot stand kwamen. Deze muziek houdt je in een soort van passionele wurggreep. Vaak slepend en narratief en met omkadering van vreemde kleuren en tonen. Enkel in een kort, geen drie minuten durend Phone Home Jonah gaan de drums aan het stampen, de bas heerlijk rollen en gaan de gitaren wat scherper. Net als de stem van Thomas trouwens, die hier erg op de vibrato van Jello Biafra lijkt.
Weet in elk geval dat Pere Ubu niet enkel houdt van experiment via het instrumentarium, maar ook met technieken en na-editing in de studio en je hier dus een fraai staaltje extra onderliggende geluiden of filmische effecten te smaken krijgt. Avant garde pop ten top. Oh ja, in de negen durende afsluiter Dark sleept de band je mee in een muzikaal hoogtepunt en psychedelische neurose van jewelste (“All my friends don’t understand me / and my wife begins to fear that I’ve lost some kind of balance”).
Intrigerend album. Zeker te (her)ontdekken.