Pendragon - 'Passion'

Achtergrond

Er zijn weinig schijfjes waar de progliefhebber dit jaar meer op anticipeerde dan de nieuwe van Pendragon. Dat beseften Nick Barrett cum suis ook en dus zijn ze de baan op met de Mega Daze Europe Tour. Vrijdag 6 mei staat de groep in de Spirit of '66 in Verviers. Met 'Passion', een plaat vol muzikale passie en zelfs enkele nieuwigheden.

Met de kracht van de overtuiging timmert de Britse symfoband Pendragon intussen al ruim dertig jaar aan de weg. Wij zijn fan, misschien niet van het eerste, maar dan toch van het tweede uur. In de vroege dagen bleef men nogal eens steken in een voorspelbaar geluid dat we bij Marillion al beter gehoord hadden, maar sinds 'The Masquerade Overture' (1996) is men een bank opgeschoven. Toegegeven, bandleider Nick Barrett propte soms drieënveertig ideeën in één song.

Maar je hoorde dat het beste nog moest komen. 'Not Of This World' (2001) en 'Believe' (2005) bewezen het gelijk: de songs waren sterker, met pakkende melodieën. Barretts gitaarspel won steeds meer aan wervelende kracht. Toetsenist Clive Nolan kreeg vanaf 'Believe' een bescheidener rol, maar deze coryfee van de zogenaamde neoprog compenseerde met effectiviteit.

Was 'Believe' de plaat waar wij Pendragon mee in het hart sloten, dan was 'Pure' (2008) de schijf die de band definitief deed doorstomen naar de hoogste regionen. Barrett klonk nooit zo goed, als zanger en als gitarist. Nieuwe drummer Scott Higham voegde aan het vertrouwde bandgeluid een flinke dosis dynamiek toe. Mede dankzij de verrassende productie van Karl Groom (Threshold) klonk Pendragon steviger dan gewoonlijk. 'Pure' was een heerlijke plaat, verslavend, wereldklasse. Pendragon was eindelijk een topband geworden.

De verleiding is groot om het nieuwe album 'Passion' te toetsen aan het vorige. Maar 'Passion' is een werk in zijn eigen recht. En vernieuwend overigens, want in het titelnummer en Empathy is te horen dat men ook niet vies is van invloeden uit andere muziekstijlen. Barrett een kind van deze tijd, welke kenner van het oude Pendragon had dat ooit durven denken?

Waar Barrett vroeger uitsluitend inzette op melodielijnen, worden nu ook heuse gitaarmuren opgetrokken. Progressieve invloeden die je vroeger niet meteen zou associëren met de band (Rush bijvoorbeeld) eisen hun aandeel op; let ook eens op het drumspel van Higham. Ook de samenzang is een stuk aantrekkelijker geworden, zoals in Skara Brae.

Vergis je niet: de lyrische symfo waarmee Barrett vereenzelvigd wordt, blijft het totaalgeluid bepalen. This Green And Pleasant Land en Your Black Heart zullen de trouwe fans meteen overtuigen. Pendragon wilde een vernieuwend album maken zonder de achterban voor het hoofd te stoten, en is daar met glans in geslaagd.

De cd komt met een "Progumentary"-dvd over de opnamen van 'Passion'.