#Passage44Parels - The Fall - Stephen Song (1984)
Een artikel in weekkrant Bruzz slingerde ons terug in de tijd dat de galerij. Passage 44 aan de Pachecolaan in Brussel zal namelijk verbouwd worden tot de nieuwe Brusselse uniefcampus van de KUL. Het was al verworden tot een donkere toegang tot een parkeergarage, maar in onze studententijd was het een machtig cultuurbolwerk met een mooie exporuimte, een arthousefilmzaal, Studio 1 en 2, een café, kledingwinkels en - vooral - de Médiathèque met een enorme collectie lp’s waaruit wij de meest obscure en onvindbare spullen konden lenen.
Eentje waar we heel hard naar op zoek waren en die we vanuit de Médiathèque van vinyl op een cassette pleurden en tot vandaag nog steeds zowat helemaal kunnen meeneuriën. We hadden al wel flarden Fall meegekregen op de zaterdagavond 'Domino Deel 2' op BRT2, maar hele lp’s, dat was pas toen we als studenten heel andere voedingsbodems voor muziek kregen aangeboden.
Beetje griezelig, maar vooral met die geveinsde achteloosheid die desondanks toch onverhoeds als een trap in de onderbuik aankomt. Het was de eerste plaat waar ze de zogenaamde DIY achterwege lieten en een sprong werd genomen naar semi-major-label Beggars Banquet. Maar de zekerheden en professionaliteit waren The Fall toch altijd - gelukkig - nog een beetje vreemd, want ondanks de puike productie (John Leckie) en zelfs hitsingle-aspiraties (C.R.E.E.P.), schoten ze zichzelf op unieke Fall-wijze in beide voeten. Want de tour van een maand doorheen de UK en Ierland voor een steeds groter publiek ging van kwaad naar erger, toen de bestelwagen in Cardiff compleet werd leeggeroofd.
De daaropvolgende show ging behoorlijk de mist in met inderhaast opgetrommeld vervangingsmateriaal, voorzien door platenfirma Beggars Banquet. Forse ruzie daarna, toen zanger Mark E. Smith de diefstal aan de groep verweet, waarop drummer en bassist Steven en Paul Hanley onmiddellijk de biezen pakten en op zeer korte termijn vervangen dienden te worden. Samenleven met Mark E. Smith is geen "walk in the park", zo lazen we recent nog in zijn autobiografie 'Renegade: The Lives And Tales Of Mark E. Smith'.
Beetje lastig kiezen, maar toch voor ‘Stephen Song’ gegaan met vocale hulp van Gavin Friday van toen nog The Virgin Prunes. Lekker voortjakkeren op de tonen van de metalen spreekstem van Mark E. Smith, terwijl Friday op geheel typische manier erdoorheen banjert.