Pasi - 'Oude God'

Pasi - 'Oude God'

Een dik decennium geleden floreerde de Antwerpse Nederhopscène met het under- / uppergroundlabel en de muzikale familie Eigen Makelij. Zegt je niets? Misschien ken je wel de vruchten die daaruit voortkwamen met bekende namen als Safi en Spreej, Tourist LeMC, Tiewai of Rupelsoldaten. Iemand die meer in de schaduw stond, maar ook een grote voortrekker van dit uitgedoofde collectief, is Kim Nzita Vangu aka Pasi: een rapper die na veel woelige watertjes en na het drie jaar oude album ‘Jong Geleerd’ nu met een erg volwassen ep uitpakt.

Pasi zoekt rust. Hij heeft dan ook een lange weg afgelegd: van Congo tot de Wilrijkse Bronx tot uiteindelijk … Oude God in Mortsel. Een plek waar hij maturiteit heeft gevonden en zijn emoties heeft kunnen ordenen. Rust en relativering, dat zijn twee centrale thema’s op deze ep. “Ik ben op een leeftijd dat ik er wel met kan lachen. Dat was zeker niet het feit toen ik begon met rappen.” Een rapper die zijn lyrics en gevoelens duidelijk op een rijtje heeft en zichzelf met een digitale glimlach openbaart op een website met als naam Pasipassief.

Let wel op: dit ep’tje van zeven tracks heeft dan misschien een zekere downtempo smoothness, het bulkt ook van de leuke samples, opgewekte melodieën (credits aan producer Cloos) en eenvoudige, recht-voor-de-raap-rhymes. En dat zorgt niet enkel voor een grote toegankelijkheid, maar ook voor veel medeleven. Een mooie productie met meervoudig ontdubbelde stem, droge beats en vooral een heerlijke, neerdrukkende synthesizermelodie geven de soulvolle single Oude God zo’n zomerse loomheid die in mooi contrast staat met de tekst: “Ik heb het beste van mezelf gegeven maar toch zijn ze me vergeten / Ik bedoel: ik heb het goed ik heb het allemaal geproefd / Misschien is dat de reden dat het voor mij niet meer hoeft”. Niet vanuit frustratie, maar gewoon als nuchtere vaststelling.

En zo blijft deze ep aangenaam verrassen. Een meerstemmige a capella cantate en een scherp solerende, weggetrokken rockgitaar in het antiracisme-anthem Evangelie Met Scottie, een lange intro zonder beats, Afrikaanse zang en een oosterse fluit in de scherpe, sarcastische fugitive-song Sterren,… Het contrast tussen muzikale finesse en de inhoudelijke en tekstuele middenvinger is keer op keer verfrissend. Wie had dat ooit verwacht van een ep die ook onze hometown bejubelt? Wanneer Chronos tenslotte met een schuifelende breakbeat en mijmerende galm terugblikt op het artistieke verleden en de sterke Pasi die daaruit groeide, heeft de artiest duidelijk zijn punt gemaakt. “Pasi solo en de chrono loopt”. Peace. Out.

8 juli 2021
Johan Giglot