#Pandemiserie - The Smiths - Still Ill (1984)

#Pandemiserie - The Smiths - Still Ill (1984)

We blijven maar ploeteren tussen hangen en wurgen in dit pandemiemoeras. Dokterskabinetten, virussen en ziektebriefjes op muziek gezet is wat u een week lang opgespeld krijgt.

Morrissey had het wel vaker over "being ill" en hij maakte van zijn miserabelisme zelfs een kunst. En wij vonden het prima.

We waren er ook heel vroeg bij, want The Smiths waren wellicht één van de meest intense momenten in onze concertgoing days. 1984 (Inkom: 440 Belgische franken) en ze kwamen, ze zagen en ze overwonnen. Dit was immers “onze groep”. Mijn neven hadden The Beatles, oudere vrienden hadden The Stones of kennissen hadden de Boss, maar wij hadden onze eigen helden.

De authentieke, verfrissende pak op popmuziek had ons met een korte, harde kopstoot onmiddellijk knockout geslagen. Die krinkelende winkelende gitaarlijnen van Marr, die herkenbare ongelukkige teksten - hij sprak rechtstreeks tot en had het over “ons” - die immer efficient smooth beukende ritmesectie, die unieke hoezen, die citaten in de pers (wij verslonden alle Sounds en NME’s, waarin ook maar een halve lijn Smiths passeerde).

En toen waren ze daar, in “ons” Limburg, met die wonderlijke eerste lp op zak. De bloemen lagen klaar. Ei zo na waren we er niet geraakt wegens een dubbele beenbreuk, maar op krukken werden we vlak aan de PA op een verhoog gehesen zodat we alles, maar dan ook alles probleemloos tot in de kleinste details konden volgen. We konden de prettige tsunami aan akkoordenwisselingen van Marr nooit doorgronden. Magisch!  Enfin, u begrijpt: dit is zo één van de lifechangers waarover men het soms heeft. 

Still Ill is oer-Morrissey: diep persoonlijke gevoelens en de vaststelling dat zijn oude dromen dood bleken te zijn in het Thatchertijdperk. In 2018 reflecteerde hij hier over in the Independent: "Infused with a bitterness at the country’s political failings. It is a moody and poignant song which worries that life will never again be simple and carefree. The lyrics of the song reference a nostalgia for the past ('We cannot cling to the old dreams anymore')”.

Zowel Morrissey als Marr solo spelen het nummer nog steeds, aangezien het een fanfavoriet blijkt te zijn. Wij verkiezen de versie (van een John Peelsessie) op 'Hatful Of Hollow' boven die van de debuutplaat, aangezien het nog een prachtige mondharmonica bevat aan het begin, die prachtig linkt met de gitaarlijnen van Marr. En dan die openingslijn: "I decree today that life is simply taking and not giving / England is mine and it owes me a living". 

9 december 2021
Laurens Leurs