#Pandemiserie - Mudhoney - Touch Me I’m Sick (1988)
We blijven maar ploeteren tussen hangen en wurgen in dit pandemiemoeras. Dokterskabinetten, virussen en ziektebriefjes op muziek gezet is wat u een week lang opgespeld krijgt.
En om te eindigen met enige voorsprong, de meest gore en trashy bijdrage van deze week.
Uit april 1988 en uit Seattle. De plaat, die een voorbode was van alles wat even later uit datzelfde Seattle de wereld zou veroveren, een song met de donkerste humor en sarcasme over vieze ziektes en seks. Was bij de eerste release al snel een hit op de collegeradio met de zwaar overstuurde gitaren, de Stooges-uithalen en een voorzet op de grungerage. Uit op het gerenommeerde Sub Pop-label.
Zanger Mark Arm: "Touch Me I'm Sick originated from a discussion with Sub Pop owner Bruce Pavitt, who said: 'Hey, you sing about dogs. You sing about being sick. You got a shtick, it'll take you to the top.' And he basically gave us five chords, but he said don't use more than three within one song." Producer Jack Endino was verbaasd over het volume van de sessies en fronste de wenkbrauwen over hoe vuil de groep de gitaren wilde laten klinken: "For the most part, I just sort of stood back and let them go at it”.
Niet alleen de gitaar speelde de hoofdrol, maar ook de gitaarpedaal, de Electro Harmonix Big Muff-distortiepedaal. Oorspronkelijk uitgebracht op duizend exemplaren, maar uiteraard onmiddellijk de deur uit, een effect waar Sub Pop op gerekend had. Er volgde dus snel een herpersing van drieduizend en dan nog eens tweeduizend exemplaren, die de deur uit bleven vliegen. Intussen wordt de plaat nog steeds geperst en is het nog steeds gegeerd op de vinylmarkt. De eerste persingen gaan van de hand voor veel geld (zo ergens tussen de dertig en honderd euro voor een single). Zanger Mark Arm vindt dit overdreven: “It seems a little silly, because the music’s available. If you’re really obsessed with this artefact, than I guess that’s cool, but if you just want to hear the songs… I mean, you can find them…”
Vreemd was wel dat de groep het oorspronkelijk niet als een A-kant beschouwde: “In our minds, Sweet Young Thing was the A-side. But Touch Me I’m Sick is the song that got picked up by John Peel and the people in college radio stations, and it’s the song that resonated with most people. You can’t predict that stuff.” Vandaag speelt Mudhoney nog steeds en ze spelen ook nog steeds Touch me, I’m sick: “We’ve played a few shows here and there without it, but the people want to hear it. So why not? It’s a great song. The beauty of it is that it’s two minutes long. It’s not like it’s Free Bird where you have to suffer through ten minutes of playing it every night.”